Reizen met Tom

Ik ga graag op reis. Hier in Nederland of erbuiten.
Ontdekken – schrijven – fotograferen, het is dé droomcombinatie waar ik nooit over had nagedacht. Eigenlijk weet ik pas sinds kort wat ik later zou willen worden, maar het vervelende van deze ontdekking is dat ik al in het later leef en niet goed weet hoe ik dit zou kunnen veranderen.
Ik bedoel, wie zit er nu op een bijna 49-jarige Floortje Dessing te wachten?
Goed.
Ik ben dus graag onderweg.
Meestal ga ik met mijn lief op pad. Soms alleen.
Beiden bevallen mij prima.
Sinds een tijdje heb ik nog een reismaatje.
We kennen elkaar nog niet zo lang, maar het grappige is dat we maar zelden ruzie krijgen. In tegenstelling tot het reizen met mijn lief, waarbij het nog weleens tot verhitte discussies kan komen omdat ik toch de afslag verkeerd heb gelezen, zijn hij en ik het eigenlijk altijd wel eens met elkaar.
Gisteren was het weer zover: hij en ik gingen onderweg. Met z’n tweetjes.
Gelukkig is mijn lief niet jaloers aangelegd. Waarom zou hij ook? Hij weet: ik ben haar grote liefde en dat uitje met die ander is iets wat ze gewoon af en toe nodig heeft.
Omdat ik een vroege vogel ben, past Tom (zo heet de ander) zich aan aan mijn ritme.
Dat is fijn.
Even na achten reden we dus de straat aan.
De zon scheen, de velden waren wit van de rijp en de lucht kleurde babyblauw met af en toe een zweem roze erdoorheen.
We zochten een leuk muziekje op en in een vredige stilte reden we richting oosten van het land. Af en toe zeiden we iets tegen elkaar, wees ik hem op de enorme troepen ganzen die gakkend door de weilanden scharrelden of liet hij me weten dat ik misschien iets zachter zou kunnen rijden.
Bij Arnhem moesten we richting Doetinchem en bijna ging het mis.
De rotonde die er moest zijn miste ik en plotseling was ik van de snelweg op een ventweg terecht gekomen. Tom haalde echter zijn schouders op. Wees een keer naar de boot die onder de brug doorvoer waar we op dat moment overheen reden en vertelde me dat we een andere weg konden nemen. Waarschijnlijk zouden we er zo ook wel komen.
Dorpen gleden aan ons voorbij.
Namen waar ik nog nooit van gehoord had.
Lathum, Bahr, Bingerden, Angerlo, Drempt, Laag-Keppel, Hummelo… Bij de laatste naam ging een belletje rinkelen. Daar had ik weleens over gehoord.
Ontspannen leunde ik achterover en genoot van de boerderijen, verlaten gemeentehuizen en de schattigste kerkjes die je je maar kunt voorstellen.
Tegen koffietijd parkeerden we de auto en liet ik hem achter in de auto voor een kop koffie en een lunch met drie lieve vriendinnen.
Tegen drieën ontmoetten we elkaar weer in de auto en gingen onderweg naar huis.
Deze keer in rechte lijn. Ook hij weet: op de heenweg kan ik haar verleiden met nieuwe routes, terug wil ze naar huis. Naar haar lief.
Ja, Tom en ik, een prima combinatie!

Advertentie