Dag(je)dromen

‘Het zijn moderne nomaden, hun matje onder de arm. We zien ze steeds meer: yogi’s die hun hart volgen, hun vaste baan opzeggen en de wereld rondreizen om yogales te geven.’
Met de nieuwe Yoga Magazine op schoot koester ik het zonnetje. Een groot glas Chai tea latte binnen handbereik, daarnaast het koekblik open, net gevuld met de heerlijkste stroopwafels die er zijn.
Ik droom even weg. Hoe zou het zijn om je baan op te zeggen en gewoon wereldburger te worden? Te reizen, te leven daar waar je bent op dat moment? Om je hart je thuisbasis te laten zijn, zoals in het artikel beschreven staat.
Ik zucht. Maan het stemmetje in mijn binnenste tot stil en weiger te luisteren naar de argumenten waarom ik het vooral niet zou moeten doen. (‘En de kinderen dan?’ of ‘Zou je lief wel meewillen? Dat is wel een belangrijke voorwaarde natuurlijk!’ en ‘Hoe zit het met je huis, je werk, inkomen en laten vooral je ouwe-dag-voorziening niet vergeten?’ …)
Mijn ogen blijven een moment op de koektrommel hangen. Zo gezond als yogi’s zijn ben ik nu ook weer niet…
De koektrommel is half leeg.
Snel gooi ik de deksel erop en breng hem naar binnen. Hup, de kast in.
Ik trek de koelkast open en schenk mezelf een groot glas bronwater in. Voor de smaak en sier snij ik er een paar schijfjes limoen in. Dan schud ik wat noten in een schaaltje en loop naar buiten, de zon weer in.
Zo, dat is beter.
Meer in evenwicht met het blad op schoot.
Tevreden blader ik door.
5 opfrishoudingen van Hilary Brown.
Dat lijkt me wel wat voor het yogamomentje van de dag.
In gedachten maak ik een aantekening: deze Yoga Magazine bij mijn matje leggen, dan kan ik de oefeningen nadoen.
Op bladzijde 27 wordt mijn aandacht pas goed gewekt.
Ayurveda op Sri Lanka. Tóch weer dat reizen…
Bij het lezen van het artikel springen de tranen in mijn ogen. Voor mij een teken dat het artikel me niet alleen raakt, maar dat het me een soort van thuis brengt. Dit hoort bij me. Hier word ik helemaal warm van.
Ik denk weer even aan de woorden die een collega pas geleden tegen me sprak: ‘Als ik aan jou denk in combinatie met werk, dan zie ik jou bezig met stenen, met natuurlijk materialen, yoga, meditatie, andere geneeswijzen…’ Het was haar antwoord op mijn vraag of ze vond of ik zweverig was. Dat ontkende ze in ieder geval, maar tegelijkertijd gaf ze toe dat ik wel anders in elkaar zit dan de doorsnee medewerker bij een ministerie. Ach, daar heeft ze misschien wel gelijk in. Als ik aan mijn prikbord in mijn werkkamer denk hangen daar meer spreuken, mooie plaatjes, wijsheden, Tibetaanse vlaggetjes en foto’s dan handige werkschema’s of een overzicht van vergaderingen of belangrijke bijeenkomsten.
Mijn handen glijden nog een keer over het artikel en ik kijk mijn lief aan.
‘Dit wil ik ook ooit nog doen. Lijkt me geweldig!’ Ik laat mijn lief het stuk lezen.
‘Eigenlijk zou ik daar best meer over weten,’ peins ik. ‘Zou daar een opleiding of cursus in zijn?’
Mijn lief zucht.
‘En je andere opleiding dan? Waar je in september mee wilde beginnen?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Ik vind het allemaal zo moeilijk, waarom zijn er zoveel leuke dingen te doen en te ontdekken?’ kreun ik. ‘Ik wil zoveel! Ik vind zoveel dingen leuk en interessant. Ik kan gewoon geen keuze maken!’
Vol frustratie been ik naar de keuken. Daar trek ik de kast open en gris het koekblik er weer uit.
Terug in de zon verdwijnt de een na de andere stroopwafel in mijn mond.
Een mens kan echt veel beter nadenken met stroop in z’n lijf.
Ook daar ben ik van overtuigd!

Advertentie