Orkest

Vierentwintig graden. De thermometer die naast de voordeur in de plantenbak staat wijst met een rood streepje de grens van vierentwintig graden aan. En dan moet de klok nog negen uur in de ochtend slaan en hangt hij niet eens in de zon.
Het is een vakantie van uitersten.
Vorige week stookten we een houtkachel in de keuken en de open haard in de huiskamer hoog op om het maar een beetje behaaglijk te krijgen. De afgelopen dagen houden we de (buiten)deuren angstvallig gesloten, zodat er in het huis een constante verkoeling te vinden is.
Na het ontbijt laat ik me loom in een ligstoel midden in de tuin vallen.
Nadat we gewend zijn geraakt aan een leven zonder televisie (erg makkelijk), geen internet in het huis (vind ik persoonlijk toch iets lastiger) zwijgt de laatste dagen ook de radio in alle talen. Zelfs in de auto blijft het stil en stiekem bevalt dat best goed.
Ik sluit mijn ogen en geniet van de rust om me heen.
Hoewel… de krekels zijn al behoorlijk druk zo op de vroege morgen. De temperatuur maakt dat ze door het klapperen van hun vleugels meer en meer geluid produceren. Hoe hoger de temperatuur, des te meer geluid. Hoe meer ik er naar luister, hoe harder het klinkt.
Om me heen zoemen insecten. Het is een wonder dat ze me niet als landingsbaan gebruiken, ik zou gek worden. Dan hoor ik plotseling dat er naast het pad van het huis een beekje moet stromen. Water klatert als een zacht strijkorkest op de achtergrond. De wind slaat de maat doormiddel van een zacht briesje.
Helemaal niet gek.
Een merel begint vanuit de struiken mee te zingen. Net als een paar andere vogels, waarvan ik de naam niet ken. Vanuit het dorp blaft een hond en soms gromt één van onze teckels een zacht antwoord. Pas op! Hier zijn wij de baas.
De kerkklok beiert. Het is negen uur.
In de verte zoekt een Boeing zijn weg door de lucht. Misschien naar Parijs, misschien een bestemming ver weg. Wie zal het zeggen.
Af en toe zwijgt de wind om de boeren in het dal de gelegenheid te geven hun aanwezigheid te melden. Tractor, maaier, het ritme wordt door de rest van het orkest in goede banen geleid.
Soms slaapverwekkend, soms indringend aanwezig.
Plotseling opent mijn lief de keukendeur en stapt naar buiten. Kop koffie in de hand, boek onder zijn arm.
Hij ploft in de stoel naast mij en sluit zijn ogen een moment.
‘Wat een rust,’ mompelt hij.
Ik grinnik.
‘Goed luisteren,’ antwoord ik. ‘Gewoon goed luisteren.’

Advertentie