Jaap

Sinds een tijdje gaat Jaap met ons mee op vakantie. Nog niet zo heel lang, maar een jaar of drie geleden was hij er ineens.
Op de achterbank.
Jaap is een makkelijke reisgenoot. Hij eet of drinkt niet veel, is rustig en geeft op de juiste momenten het goede antwoord.
Vooral tijdens de eerste vakantie dat hij mee ging vroeg ik hem regelmatig om raad. Soms had hij het antwoord snel paraat, soms leek hij het leuk te vinden om het antwoord een beetje in het midden te laten. Ik raadde dan maar wat, giste er stoer een beetje op los en hield me vervolgens gedeisd
Hoe langer Jaap met ons meeging, hoe stiller hij werd. Niet afwijzend stil, niet boos stil, nee, Jaap werd goedkeurend stil. Alsof hij instemde met hetgeen hij zag en hoorde.
Vorig jaar ging Jaap niet mee.
Amerika was te ver voor hem, bovendien was hij de Engelse taal niet bijster meester. Amerikanen knauwen en dat maakt toch al snel dat alles nét wat anders klinkt dan het Engels dat we op school leren. Nu was het niet zo erg dat Jaap niet meeging naar Amerika, we kunnen ons aardig zonder hem redden daar.
Afgelopen herfst verscheen hij weer op de achterbank. Onderweg naar Bourgogne. Deze keer niet alleen om vragen te beantwoorden, maar ook om aan te sporen.
‘Ga dat nu eens vragen, anders kom je er nooit achter.’ Zijn stem klonk bijna spottend, maar ook serieus tegelijkertijd. ‘Je kunt het best, ik weet het zeker.’
Ik vertrouwde het niet helemaal, dus ik hield het bij één enkele poging, die ook nog maar halfslachtig uitviel. In plaats van de eerste weg links namen we de tweede. Dat we uiteindelijk toch het café vonden waar ook een garage (en dus ook benzinetank) aan verbonden was, was meer geluk dan wijsheid. Hoewel ik eigenlijk ook wel tijdens het vragen aan de kant van de weg heel duidelijk begrepen had dat het tankstation in het midden van het dorp lag, waar je ook bier kon tappen. Dus zover zat ik er nu ook weer niet naast…
Goed.
In Parijs was Jaap ook van de partij en overwon ik al meer schroom. Ik vroeg niet alleen de weg aan vreemden, maar vroeg aan een winkelier of ze mijn favoriete magazine (in het Frans) verkochten. Ik begon zelfs een minigesprek met de ober! En als klap op de vuurpijl las ik een folder van le Petit Palais, waarbij ik meer dan de helft zowaar kon begrijpen.
Ik voelde me een hele madame!
Afgelopen vakantie verhuisden we ons huishouden – inclusief twee hondjes – voor twee weken naar Bourgondië.
Daar ging ik volledig los!
Ik vroeg niet alleen waar we goed konden parkeren en wat de parkeerregels waren in die straat, nee, ik vroeg ook of ik ergens geld kon wisselen voor de parkeerautomaat! Ik lachte mee met de twee mannen die – naast de uitgebreide flirtpartij, waarvoor dank – me niet alleen de betaalautomaat aanwezen, maar ook het leukste café van hun stad, inclusief gezellig terras. Tijdens de lunch wisselde ik mijn eerder bestelde toetje tussen ons voor- en hoofdgerecht in van ‘dessert du jour’ naar een chocoladetaartje, omdat ik die plotseling voorbij zag komen.
‘Pas de problème!’
Ook knoopte ik een praatje aan met de vrouw in de winkel waar we een mooie schaal kochten en vroeg haar wanneer en waarom ze met de winkel zouden gaan stoppen vanwege het ‘à Vendre’ bordje op de gevel. In een ijscowinkel vroeg ik aan de eigenaar wat hij me aan zou bevelen qua smaak, op de markt had ik zowaar een gesprek met een oude baas die me hielp iets leuks uit te zoeken en me vertelde dat het die dag erg warm zou gaan worden. Prima weer voor een nieuw bloesje dus.
Op de achterbank van de auto bleef het deze vakantie lang stil.
Een trotse stilte.
Ik voelde het gewoon.
Ja, Jaap – mijn leraar Frans sinds 3 jaar – zweeg vergenoegd. Ik weet het zeker!

Advertentie