Santé!

‘We moeten even een Brasserie of een Café opzoeken.’
Mijn lief knikt met zijn hoofd in de richting van het autoklokje.
12.39 uur. Tijd voor de lunch. En snel, anders zijn we weer te laat!
Mijn gedachten glijden terug naar een half jaar geleden. Het zal rond de klok van twee geweest zijn en na een lange autorit en laat ontbijt begonnen onze magen enigszins te knorren. Voordat we echter auto geparkeerd en een restaurant gevonden hadden liep het tegen half drie.
Aan de late kant inderdaad, maar volgens de Nederlandse normen nog altijd op tijd.
Eten kan immers de gehele dag door in onze 24-7 cultuur.
De Fransen keken ons echter verbaasd en misschien wel verstoord aan.
Nee, lunchen kon echt niet meer. Wat dachten we wel niet? Om half drie was een normaal werkend Fransman al weer een tijdje aan het werk en waarom zou de keuken dan nog open zijn? Koffie was geen probleem, een glas wijn ook niet, maar zelfs het maken van een eenvoudige Croq Monsieur was teveel van het goede.
Gisteren vergisten we ons bijna.
Op de valreep, tien minuten voor half twee, rolden we een café binnen voor een late lunch. We waren duidelijk de laatsten voor die dag. Andere stelletjes roerden hun suiker door de koffie en een gezin legde de laatste hand aan de ijsco’s die voor de neuzen van de kinderen stond.
Geen plat du jour, besloten we dus maar. Een hoofdgerecht met misschien nog een toetje, anders gewoon koffie. Als er maar iets gegeten kon worden, dat was het belangrijkste.
‘Voulez-vous boire un apéritif?’ Het meisje keek ons vragend aan.
‘Ehm, un verre de vin rouge, s’il vous plaît.’ Mijn lief knikte instemmend. ‘Moi aussi,’ zei hij.
Vinnig haalde ze de lege glazen van de tafel en liep naar de bar. Koud tien seconden later stonden er twee glazen voor onze neus. De gemorste druppels op het voetje.
Voorzichtig veegde ik de rode druppels weg. Vragend keken we elkaar aan en haalden toen onze schouders op.
‘Santé!’ We proostten en namen een slok.
Heerlijk, dit Franse leven waarbij de lunch uitgebreid genuttigd wordt met een lekker glas wijn erbij.
Toch zat me iets niet helemaal lekker.
Waarom zou ze zo snibbig reageren op ons antwoord dat we graag een glas wijn wilden drinken als aperitief?
De vraag bleef hangen en de dag verstreek.
Vandaag waren we mooi op tijd vonden we zelf.
Nog voor één uur zaten we in het restaurant en bestelden we een formule.
Voorgerecht, hoofdgerecht , kaas en café gourmet als dessert. Dit alles voor € 13,50 per persoon. Een gemiddelde Hollander wordt van minder nog blij.
‘Avez vous un apéritif?’ De vrouw keek ons vragend aan.
‘Un verre de vin rouge, c’est possible?’ vroeg ik dus voorzichtig.
Met een zucht duwde ze een kaartje dat in de houder op onze tafel stond in mijn richting en knikte.
‘Voilá.’ Een lijst met wijnen stond netjes beschreven.
Ze draaide zich om en griste de glazen van de tafel mee.
‘We doen iets echt niet goed,’ zei ik en keek mijn lief aan. ‘Geen idee wát, maar dat het niet goed is, is zeker.’
Samen bestudeerden we de kaart en maakten een keuze.
Na de maaltijd besloot ik dat het genoeg was. Nadat ik om de rekening had gevraagd stelde ik de vraag die me al dagen bezig hield.
‘Pardon madame, maar wat is het nu precies het verschil tussen een aperitief en een glas wijn?’
De vrouw veegde haar handen af aan haar schort en een lach brak door.
‘Ah,’ knikte ze. ‘Een aperitief is zoiets als een glas Pernod, of Whisky, Cognac, Martine. Begrijpt u? Wijn drink je gewoon bij je eten.’
Lief en ik knikten begrijpend. Ik keek naar de lege flessen op de andere tafels.
Het raadsel ontrafeld.
Fransen drinken niet alleen wijn tijdens hun lunch, ze nemen dus ook een aperitief.
En daarna weer vrolijk aan de arbeid.
Tijd om naar La douce France te verhuizen, lijkt mij!
Hoewel… ik weet niet of er dan nog veel werk uit mijn handen zal gaan komen.
Maar ik kan het mis hebben natuurlijk…