Dorpse gemoedelijkheid

Per toeval belandde we op een braderie. In ons eigen dorp.
Verbaasd keken we elkaar aan.
‘Wist jij dit?’
‘Hmm? Nee, niet echt… maar ja, hoe hadden we het kunnen weten? De ‘Nee-Nee-sticker’ zit natuurlijk niet voor niets bij ons op de brievenbus geplakt.’ Handig voor alle folders die we toch niet lezen, maar soms ook niet erg handig als je ziet wat we allemaal kunnen missen!
Goed, soms is de grootte van een dorp al genoeg om zaken zoals dit toch wel op te merken, dus we liepen plotseling langs kraampjes met ouwe meuk. Op zoek naar een volgend leven in een garage of op een zolder bij een potentiële koper. Of in de kamer, als je van porseleinen beeldjes houdt die zielig huilende zigeunerjongens voorstellen.
Plotseling sprong er een mevrouw voor mijn neus, gewapend met poederkwast en een blikje met een bruin gebronsd blok.
‘Deze poeder geeft uw eigen huidskleur binnen een tel weer glans. Niet te zien dat u poeder draagt, maar u ziet er stralend gezond uit. Ook in de winter.’
Ze moet mijn verschrikte niet opgemerkt hebben, want ze ratelde maar door.
‘Ja, ook couperose wordt hier helemaal mee verdoezeld.’
Met nog een stapje dichterbij stond ze bijna met haar neus tegen de mijne.
‘Mag ik even?’
Voordat ik adem kon halen had ze de kwast al vakkundig over mijn linkerwang heen gehaald.
‘Heel mooi…’ Keurend deed ze een stapje naar achteren en bekeek het resultaat alsof ze Rembrandt was die één van zijn schilderijen in wording aan het taxeren was. Ze knikte eens goedkeurend en greep haar handspiegel die achter haar op de tafel lag.
‘Kijkt u zelf maar. Heel natuurlijk. Ziet u wel? En ook uw couperose is niet meer zichtbaar.’
Nu was ik me van heel die couperose niet bewust en als het er al zou zitten, dan had ik me er in de afgelopen 49 jaar niet aan gestoord in ieder geval. Maar van pure verbijstering knikte ik.
‘Zo, nu de andere wang nog, die vertoont echt veel meer couperose…’
Dit ging me te ver.
Ik hoef niet voor Miss World uitgemaakt te worden, maar een gezicht met couperose?
De vrouw ratelde maar door ondertussen.
‘En vandaag hebben we een leuke aanbieding vanwege de Braderie hier!’ Stralend pakte ze een grote doos waar een groot bruinblok in zat, mét poederkwast en een kleiner formaat poederdoos. ‘Vandaag voor 25 euro en dan krijgt u er van mij een minikwast bij. Handig voor in uw handtas. Ze knikte naar mijn schouder, waar niets aan hing, want ik ben niet zo van de tassen… Ze merkte het niet eens op, zo enthousiast was ze over haar eigen producten.
‘Én… omdat het zo’n mooie dag krijgt u er ook een lippenstift bij. Neemt de kleur van uw lippen aan en zal er niet uitzien als lippenstift! Mag ik even?’
Haar greep naar de lippenstift die op de tafel stond was net zo snel als mijn ‘Nee, dank u!’
Haar hand bleef halverwege de weg naar mijn lippen in de lucht hangen. Verbijsterd keek ze me aan.
‘Nee?’
‘Nee!’ schudde ik gedecideerd mijn hoofd. ‘Ik draag geen lippenstift. Nooit! Dus nu ook niet.’
‘Maar…’ Ze gaf zich duidelijk nog niet zo één-twee-drie gewonnen.
‘Nee,’ schudde ik nogmaals mijn hoofd en herhaalde het woord voor alle zekerheid een keer of drie.
‘En ik hoef ook de aanbieding van u niet. Ik draag eigenlijk ook nooit poeder. Dus… Fijne dag?’
Ik draaide me snel om en versnelde mijn pas. Bang dat ze achter me aan zou komen.
Op de terugweg een klein uurtje later passeerde ik haar kraam, veilig aan de andere kant van de weg.
De mevrouw die op dat moment op de kruk zat (zover had ze mij in ieder geval niet gekregen) keek ongelukkig om zich heen. Zag niemand haar ongemak?
Ik grijnsde haar bemoedigend toe.
Thuis was mijn eerst loopje naar de badkamer. Weg met die bruine troep van mijn wangen.
En ammehoela met die dorpse gemoedelijkheid.
Agressie vindt soms haar weg naar de landelijke.
Het zou verboden moeten worden!

Advertentie