Hobbelen

Iedere week zitten we er weer klaar voor! Genieten van de eerste tot de laatste minuut. ‘Ik Vertrek…’
En net als alle medekijkers zitten we op de juiste momenten te gruwelen van alle onkunde in het verbouwen, opknappen, de vergeten (of foutieve) aanvragen voor bouw-, horeca- en uitbaat-vergunningen. Regelmatig krijgen we de slappe lach als de mensen zelfs met handen en voeten de burgemeester nog niet duidelijk weten te maken wat ze nu precies bedoelen en dan boos worden over het gebrek aan de Nederlandse taal van hun nieuwe landgenoten.
Soms ook kijken we met bewondering over de vorderingen die gemaakt worden en de manier waarop het nieuwe leven wordt ingericht. Kinderen gesetteld, volledig opgenomen in een nieuwe vriendengroep en vloeiend tweetalig na een krap jaar. De zaken lopen goed, camping of Bed & Breakfast zitten volgeboekt tot eind van het jaar, iedereen gelukkig!
Op die momenten kriebelt er iets bij mij.
Ik wil ook.
De romantiek van opnieuw beginnen in een ander land laat alle schaduwkanten verdwijnen in het niet. Hardop dromend zien we onszelf al in zuid-Frankrijk zitten. Italië misschien. Of Oostenrijk, Zwitserland, Scandinavië…. Dat is vaak het moment dat ik me afvraag: waar ben ik mee bezig? Dromen over dromen? Je moet wel een doel hebben, Joolzz! Iets wat je hier uitdenkt en daar in daden omzet.
Gisteravond heb ik met open mond naar de aflevering van de familie Hobbelen zitten kijken. Hun hele huisraad namen ze mee volgens eigen zeggen, op de meubels en de bedden na… Hangbuikzwijn Kliko stal de show. Hij sliep in het oude huis in de kast onder de trap en in hun nieuwe onderkomen moest en zou er voor haar een plaatsje zijn.
Af en toe liep er een rilling over mijn rug. Wat een bende! Wat een troep! Wat een… armoede. De provisorisch aangelegde toilet rook ik op mijn eigen bank (en dan durfde ik niet eens te denken aan de toiletdienst om emmers poep en pies te legen…). De bananendozen die netjes naast elkaar werden gezet om een bed te vormen – waar hangbuikzwijn Kliko ook wel gebruik van wilden maken, maar wat gelukkig niet door ging – maakte dat ik mijn rug direct voelde steken. Een douche of badkamer heb ik niet voorbij zien komen, maar wel veel, heel veel dieren! Kippen, konijnen, poezen, schapen, lammetjes, honden én Kliko natuurlijk! Allemaal in en rondom het huis.
Na lang snoeien en kappen werd de waterput gevonden waaruit de familie moest drinken, koken, wassen en schoonmaken. De eerste slok uit de eerst omhoog gehaalde emmer deed mij heel hard ‘Nee!’ roepen. ‘Morgen zijn ze allemaal ziek…’ zei ik somber tegen mijn lief. ‘Wie heeft dit water nu gecheckt? God mag weten wat er allemaal in zit!’
Blijkbaar had ik het mis, want tien seconden later liep de familie een paar dagen later vrolijk en monter door de wildernis-tuin te banjeren.
De bedachte plannen voor inkomsten door middel van een Bed & Breakfast had de familie volgens mij al snel aan de wilgen gehangen, want daar zag je al snel niets van terug.
Nee, luxe en alles pico bello voor elkaar, dat kan je met droge ogen niet beweren over deze familie!
En toch… en toch… ik zag wel twee heel tevreden mensen. Blij met hun leven. Blij met de manier waarop ze nu rondom hun huis (en met elkaar) samen waren. Zonder rijkdom. Zonder gasten. Zonder kinderen.
Hun droom achterna.
Gewoon vertrokken.
Zij wel!

Advertentie