Hardop dromen

Het was weer eens tijd om een kast op te ruimen. Of eigenlijk een lade.
Het was ook meer noodzaak dan dat ik er nu zo’n zin in had, maar ja, als de lade niet meer dicht kan nadat ik hem opengetrokken heb, dan wordt het tijd. Dan kan ik eigenlijk niet anders meer.
Goed.
Ik ging dus een la opruimen.
Eerst haalde ik alles uit de la. Wat ik écht wilde bewaren legde ik op de keukentafel, wat weg mocht ging direct de prullenbak in en alle losse spullen liet ik nog maar even op een hoopje liggen. Dobbelstenen, reserveknopen van jasjes, blouses en polo’s, have tubes lijm, losse punaises, pennen, gordijnhaakjes (waarvoor heb ik die eigenlijk nodig??), rolletjes plakband, een lolly (geen idee hoe die in de la komt!) en een verloren gewaande oorbel.
Helemaal onderin de la lagen twee plakboeken.
Op de eerste had ik 2007 geschreven, de tweede werd versierd met de jaartallen 2010/2011.
En ineens schoot het me weer te binnen.
Voor de tijd van Pinterest, voordat ik digitaal allerlei moodboards bijhield plakte ik plakboeken vol met ideeën en wensen.
Het boek 2010/2011 was ik gaan maken vanwege onze verhuizing. Plaatjes van keukens, badkamers, woonkamers, meubels, van alles had ik erin geplakt. Grappig om te zien hoe sommige dingen ook werkelijkheid zijn geworden. Het knipsel van de woonkeuken leek niet erg reëel in ons jaren twintig huis. De keuken was eerder een smalle pijpenla waar je achter elkaar door moest schuiven als je van gang naar achterdeur wilde. Mijn lief liet zich echter niet uit het veld slaan! Als ik een woonkeuken wilde, dan zou hij ervoor zorgen dat ik een woonkeuken zou krijgen. Overbodig om te zeggen dat deze keuken – bijna vijf jaar later – nog steeds mijn lievelingsplek is in ons huis!
Ook de lambrisering kwam me verdacht bekend voor in mijn plakboek. Net als de houtkachel en de kleuren van de inrichting!
Zo hadden we de verhuizing dus ingericht…
Het boek uit 2007 was weer even nieuw voor me.
Ik bladerde er eens doorheen, stuitte op een plaatje van een keukenkraan. Mijn ogen gleden naar onze huidige kraan. Toeval… Ik sloeg de bladzijde om en keek grijnzend naar openslaande deuren. Oké, die hebben we ook, maar ook dat kan iets zijn van: graag willen hebben en gewoon goed onthouden.
De bladzijde erna was pas écht bijzonder! Op dezelfde pagina sprongen twee eekhoorns achter elkaar aan in een boom terwijl een teckel vanaf een ander plaatje toekeek. Met een krullend handschrift had ik erbij geschreven: ‘Als we dan toch teckels in de tuin hebben rondrennen, dan kunnen er ook nog wel een paar eekhoorns bij! Landelijkheid ten top!’ 
In 2007 woonden we midden in een woonwijk. In geen velden of wegen een eekhoorn te bekennen. Maar sinds de verhuizing  vijf jaar geleden zijn we inderdaad de ‘eigenaars’ van twee eekhoorns. Ze rennen achter elkaar in door de bomen, peuzelen van de noten die ik iedere keer weer in het voederhuisje leg wat mijn vader speciaal voor die twee gemaakt heeft en soms krijgen ze onze twee teckels zo gek dat ze achter hen aan rennen…
Zou het dan toch waar zijn dat hardop dromen zo gek nog niet is?

Advertentie