Leven in opleiding

Er zijn van die tijden dat Klaas Vaak mij niet lijkt te vinden. Dan lig ik wakker. Urenlang. Nachten op een rij. Weken lang. Wat zeg ik? Maanden lang!
Zo af en toe fietst er een nacht voorbij waarbij ik plotseling twaalf uur achter elkaar in coma lig. Dan hou ik mezelf voor de gek door glashard te beweren dat het eigenlijk allemaal wel meevalt. Om vervolgens weer de nodige halfbakken nachten te incasseren en als een zombie door het leven te gaan.
‘Het is de leeftijd, joh,’ beweren vriendinnen. ‘Je hebt nu eenmaal minder slaap nodig als je ouder wordt. Bovendien… je bent gewoon in de overgang. Niets aan te doen!’
Vooral die laatste woorden laten mijn haren te bergen rijzen.
Niets aan te doen? Niets aan te dóen? Hoezo, niets aan te doen?
En dus besloot ik dat het roer om moest. Was het niet linksom, dan wel rechts.
En aldus geschiedde.
Tien dagen ben ik onderweg nu. Tien dagen van iedere ochtend 15 minuten yoga met als doel toch weer wat fitter te worden na de ziekenhuis-twee-daagse die meer kruim heeft gekost dan ik wil toegeven.
Tien dagen ook waarbij ik ‘s-avonds met een oortje in mijn bed in kruip en naar een slaapverwekkende stem lig te luisteren die mij (het liefst binnen vijf minuten) de weg naar dromenland moet gaan wijzen. Dat dát niet zo gemakkelijk is als dat het lijkt bleek al snel…

Dag één begint goed. Na mijn ochtendyoga loop ik de hele dag op wolkjes. Het kan aan mij liggen, maar mijn lichaam voelt best nog wel soepel en slank. Vergenoegd bekijk ik mezelf in de spiegel. Misschien dat ik toch negatiever over mezelf denk dan nodig lijkt. ‘s-Avonds vlij ik me op bed en sluit tevreden mijn ogen. De app met de slaapverwekkende stem werkt en brengt me al snel waar ik moet zijn. Klaas-Vaak-land.
Plotseling stoot mijn lief mij aan.
‘Liefje. Liefje!’
Mijn ogen schieten open. Verdwaasd kijk ik hem aan.
‘Wah? Wa’s er aan de hand?’
‘Je iPad ging ineens aan. Wat moet je nu doen?’
Gefrustreerd sla ik mijn hand tegen mijn voorhoofd en verwond mezelf met een half uitgevallen oortje dat nog ergens ter hoogte van mijn wang bungelt.
‘Waaróm?? Waarom maak je me wakker?’ kreun ik. ‘Ik lag zowaar te slapen… Laat me slapen. Alsjeblieft…’
Ik rol me op mijn zij en probeer terug te keren naar waar ik zojuist nog was.
Tevergeefs.
Zelfs de slaapverwekkende stem kan me er niet meer krijgen. Voor deze nacht lijkt deze missie teveel van te goede.
Niet geslaagd dus.

Dag twee gaat de voorwaartse buiging moeizamer dan op dag één. Ook de downward facing dog gaat minder soepeltjes dan de dag ervoor. Die avond laat mijn lief het wel uit zijn hoofd om mij nog een keer te waarschuwen als de iPad aangaat na de twintig minuten lange slaapverwekkende sessie. Wel vraagt hij zich vlak voor mijn slaapsessie hardop van te voren af of hij nu ook schriftelijk moet indienen als er seks gewenst is. Iedere avond een slapende vrouw in bed lijkt hem ook niet alles… Gevolg is dat ik tijdens die meditatie alleen maar aan seks moet denken. Van slapen komt weinig terecht.

Dag drie moet ik niet aan seks denken!
Ik loop krom van de spierpijn en na 20 minuten yogamat kruip ik bijna richting douche. Warmte helpt bij extreme spierpijn. Zeggen ze…
‘s-Avonds in bed kan ik maar aan één ding denken: laat me slapen! Maar net zoals dat gaat met iemand die zegt dat je niet aan een roze olifant moet denken…. nou ja, het valt in te vullen wat er nu gebeurt.
Weer een slechte nacht dus.

Op dag zes lijkt de ergste spierpijn weg. Strammigheid is ervoor in de plaats gekomen. Ik lijk er maar niet uit te komen welke van de twee ik prefereer. Spierpijn of strammigheid? Strammigheid of spierpijn? Zodra ik het weet, hoort u van mij!
Om tien uur zoek ik mijn bed op, prop gefrustreerd mijn oortjes in mijn oren en luister. Halverwege de nacht draai ik me op mijn iPad. Slaapdronken leg ik hem op mijn nachtkastje en val direct weer in een diepe slaap. Pas in de ochtend kom ik erachter dat ik deze keer wel heel goed geslapen heb. Ook de ochtendyoga lukt iets beter met dat uitgeruste lijf.
Op mijn werk voel ik echter de spieren in mijn schouderblad bij iedere typebeweging die ik maak.
Hmmm… Misschien toch te vroeg gejuicht?
Die avond slaap ik weer als een roos! Twee nachten op een rij. Veel gekker moet het niet worden…

Gisteren ging ik bijna spierpijnloos door het leven. Lenig ben ik nog lang niet. Maar wat niet is, kan nog komen.
Hoe was het liedje ook alweer? ‘Two out of three ain’t bad?’ Nou, één van de twee ook niet! Slaap is heilig. Zover ben ik ondertussen wel na een jaar lang slecht tot heel slecht slapen.
Dat lenige lichaam komt vanzelf wel. Volhouden is een kunst, maar dat is er nu net één die ik beheers, dus… kom maar op!