Iedereen heeft een eerste, echte liefde. Zo’n liefde die je niet vergeet. Die je hele leven bij je blijft. Sommigen zijn zelfs met die eerste, echte liefde getrouwd! Maar meestal is zo’n eerste, echte liefde een kalverliefde, een intense verliefdheid die diepe indruk maakt. Die ervoor zorgt dat je de eerste stappen maakt in de wereld van geliefden. Je duidelijk maakt dat er méér in de wereld is dan je vriendinnen, je ouders, je broer, je zus…
Ook ik had zo’n eerste echte liefde.
Zestien was ik en ik viel als een blok voor hem! Blond haar, blauwe ogen, stoer en ontzettend onbereikbaar. Nou ja, voor twee weken waren we ongelooflijk bereikbaar voor elkaar. Twee vakantieweken lang keken we allebei de hele dag uit naar de middag of in ieder geval de vroege avond. Dat was het moment dat ik weer terug was van een dagje weg met mijn ouders en ik – samen met een vriendin, die met ons mee was – met hem en een vriend van hem onderweg kon. De bergen in. Naar een volgend bergdorp, waar we zijn vriendengroep ontmoetten of gewoon bij hem thuis wat rondhingen. Het maakte ons niet zoveel uit, zolang we maar samen waren.
De vakantie duurde eeuwig en ik was er toen van overtuigd dat ik ooit naar Oostenrijk zou verhuizen. Voor mij was het wel duidelijk. Zestien jaar oud…
Bittere tranen vloeiden toen ik weer naar Nederland moest. Hoe moest ik in godsnaam de tijd overbruggen naar een volgend moment? Ellenlange brieven gingen zijn kant op, af en toe kwam er iets van hem terug. Hij was geen schrijver. Wel kwam hij een keer op zijn motor voor een weekend naar Nederland. Dat bevestigde mij: hij vond mij toch ook wel heel erg leuk!
De volgende zomer gingen we weer naar Oostenrijk. De dagen telde ik af. Tegelijkertijd was ik me bewust van het naderend afscheid dat onherroepelijk zou volgen na twee weken vakantie. Ik had het al eerder meegemaakt.
Die tweede zomer was anders. Nog steeds was ik verschrikkelijk verliefd, nog steeds vertelde hij hoe gek hij op mij was, en toch was er iets veranderd. Hij was rusteloos, wilde weg uit dat bergdorp en de wereld zien. Ik wilde niets liever dan de wereld verlaten en met hem in dat bergdorp gaan wonen. En dus liepen onze wegen uit elkaar. Gingen we ieder ons eigen weg.
Ik trouwde. Ging scheiden. Hertrouwde. Maar de herinnering aan hem was nooit helemaal weg.
Hij was de eerste die mijn leven op z’n kop had gezet. De eerste waarbij ik de gedachte aan een samen had gehad.
Ik ben hem nog één keer tegen gekomen. Twee dagen lang trokken hij en mijn eerste man met elkaar op. Twee dagen lang waren onze levens weer even verweven met elkaar. Twee dagen waarbij we elkaar soms per ongeluk tegelijkertijd aankeken om dan snel weer om te draaien. Het was gek, het was goed.
Vandaag stuitte ik per ongeluk op zijn overlijdensadvertentie.
Mijn hart miste een slag. Tranen liepen over mijn wangen.
Mijn eerste grote liefde is niet meer.
Jeetje…
Jee!
Iemand die zoveel indruk op je heeft gemaakt hoort gewoon nog ergens anders in een ander leven rond te lopen… Wat droevig, zeg!
LikeLike
Nou, ben er ook best een beetje verdrietig om geweest… Ondanks dat ik nu getrouwd ben met de liefde van mijn leven! 🙂
Deze jongen was mijn eerste echte liefde…
LikeLike
Ik werd er zelfs een beetje verdrietig van na het lezen van jullie geschiedenis. En hij is ook nog eens niet zo oud geworden…
LikeLike
51… 😦
LikeLike
Wauw, wat mooi geschreven. Zo liefdevol…
LikeLike
Dat heeft hij verdiend!
LikeGeliked door 1 persoon
Ach meis, wat verdrietig… Dit raakt je diep in je hart. Omdat hij er al die jaren heeft gezeten en je zoveel mooie herinneringen aan hem hebt. Sterkte..
LikeLike
Ik hou me vast aan de mooie herinneringen! Want die blijven…
LikeGeliked door 1 persoon
Nou zeg, wat een verdrietig bericht maar gelukkig liggen daar voor je een stapel brieven, foto’s en vooral … herinneringen. Koester ze!
LikeLike
Dat doe ik! 🙂
LikeLike
Wat vreselijk om zo jong te overlijden. Ik begrijp je gemis. Zo iemand vergeet je nooit meer.
Gelukkig heb ik mijn eerste liefde nog steeds bij me.
LikeLike
Tjee, jij bent er zo eentje dus, die met haar grote eerste liefde is getrouwd?
LikeLike
Ja. Ik was net 16 toen we verkering kregen.
LikeGeliked door 2 people
Jeeh, wat fijn dat je die ontmoeting nog gehad hebt.
Ik heb mijn eerste liefde onlangs weer ontmoet….ga ik nog eens over schrijven… Het zit inderdaad heel diep, ook als je niet bij elkaar kan zijn.
Je herinnering blijft warm in je hart! ❤
LikeLike
Het was/is goed hoor… Met mijn grote liefde woon ik nu! ❤️ Maar zo’n eerste (jeugd)liefde heeft diepe indruk gemaakt. In ieder geval bij mij…
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, bijzonder!
LikeLike
Jeetje, wat een schok zal dat voor je zijn! Sterkte en gecondoleerd. Want deze eerste liefde zat diep in jou.
Dikke knuffel
LikeLike
Meer dan ik dacht, geloof ik…
LikeLike
Blijft toch bijzonder hoe zo’n bericht je dan ineens zo raakt; mooie herinneringen om te koesteren dus en van hier een extra dikke knuffel xx
LikeLike
Precies dat, ja!
LikeLike
Mooi geschreven, herkenbaar en ontroerend. Koester de fijne herinneringen, soms zijn ze het enige wat nog overblijft na een bijzondere periode. Van mij komt alvast een troostende knuffel jouw kant op. xxx
LikeLike
Dank je wel… 😊
LikeLike
Ach jeetje ….
Ik ben met mijn jeugdliefde getrouwd trouwens 🙂
LikeLike
Heerlijk!
LikeLike
Heel bijzonder stukje Gwennie! En hoe lukt het je om dan bij toeval een Oostenrijks overlijdensbericht van juist die jongen/man te lezen.. ongelooflijk!
LikeLike
Nou, dat ging ook heel raar! Ik was aan het zoeken naar foto opleidingen. Toen kwam ik op een site met diverse fotografen. Daar kwam ik een naam tegen die ik herkende vanuit die tijd. Een vriend van hem. Ik heb toen uit pure nieuwsgierigheid zijn naam in Google gezet en kwam direct bij zijn overlijdensadvertentie. Oktober 2015. Een dag nadat wij uit Oostenrijk (bij hem in de buurt) weggingen. Bizar he…?
LikeLike
Het komt sowieso hard aan als iemand van je eigen generatie sterft vind ik en als zo iemand een fijn deel van je leven is geweest raakt het helemaal een gevoelige snaar. Je hebt een mooi eerbetoon geschreven!
LikeLike
Wat heftig zeg, het is apart maar bij sommige mensen denk je die blijven er altijd…xxx sterkte
LikeLike
Ja, misschien is dat het wel… Gek hè?
LikeLike
Ach, wat verdrietig. Maar wat mooi dat je zulke bijzondere herinneringen aan je eerste liefde hebt.
LikeLike
om te koesteren!
LikeLike
Wat een mooi eerbetoon aan jouw eerste liefde… *er stil van is*
LikeLike
❤
LikeLike
Oh, daar kun je enorm van van slag zijn natuurlijk van zo’n onverwacht bericht. Sterkte.
LikeLike
Meer van slag dan ik had gedacht eigenlijk…
LikeLike
Heftig…. als je je indenkt dat je nu dus weduwe had kunnen zijn. Ik vind het altijd erg confronterend als mensen die net zo oud of jonger zijn dat jij overlijden. Trouwens een overlijden laat me zelden ongeroerd.
Groetjes,
Dorothé
LikeLike
Oef, daar had ik nog niet over nagedacht… #weduwe
LikeLike
Ik denk daar wel aan omdat ik al vriendinnen heb die helaas op hun 45 als weduwe werden.
LikeLike
Verdrietig in het kwadraat is dat… 😢😢
LikeLike
Sorry
LikeLike
Zucht…………. xx
LikeLike
Ja… *zucht*
LikeLike
Wauw…mooi geschreven! Een eerste liefde, blijft een eerste liefde….en die is nu gewoon weg!! Toch een stukje liefde wat nooit uit je hart zal verdwijnen….
LikeLike
Tja…
LikeLike
ik kan me zo goed voorstellen dat dat er na al die jaren alsnog flink inhakt… sterkte
LikeLike
Dank je wel! Xx
LikeLike
Wat triest, zo jong. Brok in mijn keel…
LikeLike
Tja… Veel te jong. 😢
LikeLike
Mooi geschreven. Maar wat verdrietig! 😢
LikeLike
Ik heb er ook echt verdriet van gehad… 😢
LikeGeliked door 1 persoon
Kan ik me voorstellen.. 😔
LikeLike