Logisch

‘Misschien een leuk onderwerp voor een column?’
Zo stond in het onderwerp van een mailtje dat ik twee weken geleden op mijn werk ontving. Het is deze maand mijn beurt om een column te schrijven en hoewel er geen echte regels zijn is het onderwerp duidelijk.
Integriteit.
Daarover wordt altijd geschreven.
Ik las het artikel en dacht erover na. Het proces van Wilders en de keuze die gemaakt was om op dit proces alleen maar rechters te zetten die geen politieke voorkeur uitspraken of lid zijn van een politieke partij.
Pffttt… lastig onderwerp! Zelfs nadat ik de discussie hierover – aangezwengeld en uitgezonden door de Volkskrant – had nagelezen én beluisterd.
Ik dacht er dus lang over na.
Toen werd het 22 maart.
Europa werd in het hart getroffen door aanslagen.
Tussen alle werkzaamheden door luisterden we naar de radio. Ik volgde zelfs een stukje van de verslaglegging mee op tv. En net als alle andere collega’s gruwden we van de daden, dachten we aan de mensen wiens (soms heel jonge!) levens zomaar weggevaagd waren die ochtend. Ledematen afgerukt, brandwonden, verminkt voor het leven.
We vroegen ons af of iemand van onze familie, vrienden, kennissen of collega’s op het vliegveld aanwezig zou zijn. Ik bedoel, Brussel… Het is soms handiger vliegen vanaf daar voor onze stad dan Amsterdam. Een collega had contact met haar vriend. Zijn zoon zou die dag vanaf Zaventem vliegen. Hij was godzijdank ongedeerd. Een andere collega belde een overleg af, want ook zijn kind was onderweg naar Brussel. Dat was belangrijker. Uiteraard!
We hielden elkaar voor dat we vooral niet angstig moesten worden. Ja, het kwam dichterbij, maar als angst de mens gaat regeren…
Het werkte maar half.
Die middag reed ik op mijn fiets richting huis. Bij de tweede bocht fietste ik een multiculturele straat in. Over het algemeen geniet ik van de bedrijvigheid en vele geuren die vanuit de diverse eetcafé’s de straat op dwarrelen. Soms groet ik ook wat mensen, gewoon omdat ik ze iedere dag weer tegenkom.
Deze middag zag ik vooral gesloten gezichten. Strak, grauw, strijdlustig… En voor het eerst voelde ik me niet op mijn gemak in deze straat. Ik dacht weer even aan mijn te schrijven column, aan Wilders en de keuze om rechters voor dit proces te kiezen zonder uitspraak van politieke voorkeur en angst omvatte mijn hart.
Angst en boosheid.
Angst voor van alles, boosheid omdat ik deze angst toeliet op dat moment.
Aan het eind van de straat fietste ik de hoek om.
‘Het is niet erg dat je angst hebt,’ suste ik mezelf. ‘Op een dag van vandaag is dat ook logisch. Ja, dat is het: het is logisch!’ Denkend aan de man die deze gevleugelde uitspraak ook in ons gezin gebracht had.
Twee dagen later werd ook die zekerheid omver getrokken.
De wereld was plotseling niet meer zo logisch.
Ik was er stil van…