Met een kom muesli, een glas verse jus d’orange en een grote pot thee nestel ik me op de bank.
Het is zondagochtend en buiten begint het ochtendlicht terrein te winnen van de nacht. Een witte deken ligt over de tuinen gedrapeerd; de winterse speldenprik in deze februarimaand.
Ik knip het leeslampje boven de bank aan en krul mijn benen onder mijn lichaam. Snel pak ik het dikke boek dat ik uit de bibliotheek heb meegenomen afgelopen week. Ik sla het open op de bladzijde waar ik gisteren gebleven ben en zoek het evenwicht om het op mijn opgetrokken knieën te kunnen laten balanceren, terwijl ik mijn kom muesli oplepel.
Al snel ben ik de wereld om me heen vergeten.
Alleen het boek, mijn ontbijt en ik. Meer is er niet nodig.
Het is lang geleden dat ik me zo in een boek heb kunnen verliezen. Met alle zorgen, angst en verdriet in mijn lijf kan ik maar moeilijk de rust vinden om me over te geven aan de levens van andere mensen in zoiets als een dik boek.
De afgelopen twee weken waren zware weken.
Middelste vloog (weliswaar met toestemming én een extra bloedtransfusie als voorzorgsmaatregel) voor een weekje naar Mallorca om de ouders van vriendinnetje op te zoeken die daar wonen. En hoezeer ik ze deze week ook gunde, de bezorgdheid van de combinatie: vliegen (luchtdruk) en zijn ziekte, maakte dat ik gespannener was dan anders. Pas na het verlossende telefoontje dat de heen- en terugvlucht niet veel schade hadden aangebracht op zijn lichamelijke gesteldheid, kon ik wat opgelucht adem halen.
Ook kregen we het vreselijke nieuws dat een vroegere buurjongen, even oud als oudste, plotseling uit het leven was gestapt. Zijn ouders, broer en zus intens verloren achterlatend. Mijn hart huilde een week lang mee met mijn vroegere buurvrouwtje, koffievriendinnetje… Haar tranen zullen nog lang niet gedroogd worden en ik kan me nog niet echt voorstellen hoe het leven verder zal moeten gaan na zo’n intens verdriet.
Het kwam me even te dicht bij allemaal.
En nu dus toch plotseling de verlossing van het mezelf verliezen in een heerlijk boek. Ik grijp het met beide handen vast.
Lezen kan helend zijn als het lukt om het juiste boek te vinden.
Op het juiste moment.
Ga je heerlijk verliezen in dit boek. Daar knap je van op. Sterkte met alle zorgen.
LikeLike
Dat is het precies: een op-knap-gevoel!!
LikeLike
Geniet ervan.
LikeLike
Hij is alweer uit… 😳😉
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi om zo in de stilte van het jezelf verliezen in al die woorden jouw melodie te horen xx
LikeLike
Een heerlijk gevoel inderdaad!!
LikeLike
Gelukkig dat een mens even de treurige dingen kan vergeten door een boek te lezen.
LikeLike
Absoluut!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat wat betreft de reis alles is goed gegaan met jouw Middelste. En wat is het heerlijk om je zo in een boek te kunnen verliezen.
LikeLike
Het is echt een aanrader!
LikeLike
Wat een leed voor die moeder, verschrikkelijk. Wel fijn van middelste. En dat je kunt lezen, dat zegt veel. X
LikeLike
Verschrikkelijk he?
LikeLike
Oh, vreselijk, zo’n jong leven dat ervoor kiest om uit het leven te stappen …
LikeLike
Intens verdrietig…
LikeLike
Heerlijk om even in het leven van anderen te mogen bladeren om je eigen sores los te kunnen laten. Wat goed dat middelste toch een vakantie aandurfde en zijn leven leeft zoals het gaat.
Groetjes,
Dorothé
LikeLike
*kunnen(
LikeLike
😉
LikeLike
Middelste is een kanjer! 💪🏻😊
LikeLike
Oh wat heftig zeg, van de zoon van je buurvrouw. Zo verdrietig als mensen dit door moeten maken. Fijn dat het voor je middelste fijn was.
En dat boek zet ik op mijn lijstje.
LikeLike
Heel heftig en verdrietig inderdaad… 😢
LikeLike
pfff, heftig.
LikeLike
Ja, zo intens verdrietig als een jong mens deze wereld niet aan kan en verruilt voor een andere… 😦
LikeLike
De één vecht voor zijn leven en de ander maakt er een eind aan….heftig.
LikeLike
Dubbel hè? 😢
LikeLike
Jeetje mina…. Gwen… sterkte met wat er verderop speelt voor hen, en blij dat jij toch een juist boek hebt weten te vinden voor nu, zo is het inderdaad.
X
LikeLike
😘
LikeGeliked door 1 persoon