Niemandsland

Afgelopen woensdag kwam het gevreesde telefoontje.
‘Mam, de dokter heeft mij vanmiddag gebeld. Het gaat niet goed. Dat zeggen ze nu ook allemaal in het team. De medicatie slaat niet aan, doet in ieder geval niet wat het had moeten doen. Maandag moet ik naar het ziekenhuis komen…’
Ik ben even stil. Laat de woorden tot me doordringen en weet in een split second: dit is het moment waarvan ik altijd heb geweten dat zou komen. Dit is precies waar ik zo’n zes weken geleden op aanstuurde, toen ik ongelovig naar de woorden van de hematoloog had geluisterd, en wat iedereen toen van tafel schoof.

Ik haal diep adem en vraag dan: ‘Wat gaat er gebeuren maandag?’
‘We gaan het volgende plan bespreken.’
‘Stamceldonatie.’ Het woord botst door mijn mond en rolt over mijn lippen de buitenwereld in. In mijn keel blijft de klank na-echoën. Wrang, bitter en vol scherpe randen.
Middelste hmmmmt wat door de telefoon, schraapt dan zijn keel en zegt alleen maar: ‘Ja.’
‘Hij heeft trouwens ook gezegd dat het goed zou zijn als mijn ouders mee zouden komen naar het gesprek. Bij deze dus,’ vervolgt hij dan. Het klinkt onhandiger dan hij bedoelt en ik herken angst en onzekerheid in de klank.

We praten, bevragen elkaar en hangen dan op met de woorden: ‘Ik hou heel veel van je, middelste.’ ‘Ik hou ook van jou, mam.’

En nu zitten we dus in een soort van niemandsland.
Tussen boodschap en afspraak in.
En gek genoeg kan ik in dit stukje niemandsland mijn rust vinden.

Er gaat iets gebeuren, maar nu nog even niet…
Een zware behandeling gaat starten, maar nu nog even niet…
We gaan zwemmen in plaats van watertrappelen, maar nu nog even niet…
We hebben nog even een weekend om onze ogen te sluiten, een weekend om net te doen of het er niet is.

Een weekend in niemandsland.
Heel eventjes nog…

Advertentie