Drie dagen is middelste nu alweer thuis. Drie dagen waarin wij ineens het vaste ritme van de afgelopen weken moeten loslaten. Geen opstaan, ontbijten, snel een stofzuiger door het huis halen of boodschappen doen om dan in de auto te stappen en naar Nijmegen te vertrekken om vervolgens pas weer tegen het acht-uur-journaal thuis te komen.
Ineens hebben we de hele dag vrij. Is er voldoende ruimte om weer te landen, op adem te komen en de gewone zaken van het leven weer op te pakken.
Ik merk aan mezelf dat ik het lastig vindt. Ik ben onrustig, kan me maar slecht concentreren, vergeet om de haverklap gedachten die ik nodig moet onthouden en stilzitten lukt me al helemaal niet. In drie dagen tijd zijn alle ramen van binnen en buiten gezeemd, is het huis gepoetst van zolder tot kelderkast en als ik dan eindelijk toch even een straaltje zon wil pakken in de tuin zie ik het onkruid dat in de afgelopen weken rustig z’n gang is gegaan. Ik kan er niet tegen en voor ik het weet sta ik weer voorovergebogen om de lange stengels tussen de tegels uit te trekken.
Af en toe maant mijn lief me tot rust, maar ook bij hem zie ik ontwenningsverschijnselen. Hij gaat alleen extreem rustig doen. De hele dag op de bank met een computerspelletje, zich afsluitend van de wereld.
Omdat afbouwen stapje voor stapje gaat, zijn we gisteren toch even langs geweest bij middelste en zijn vriendinnetje. Gewoon, om met eigen ogen te zien hoe het met hem/hen gaat.
De armen die hij om me heen sloeg voelden alweer sterker dan een paar dagen ervoor. Zijn gezicht straalt, hoewel zijn ogen nog erg vaal zijn. En toch geeft het vertrouwen.
Ik zie hoe snel hij moe is van een bezoekje aan een terras voor een lunch. Door zijn ogen bestudeer ik de menukaart en merk dat er nog best veel spullen zijn die hij (nog) niet mag eten. Na een uur brengen we hem en zijn vriendinnetje weer thuis. Met een grauw weggetrokken gezicht neemt hij afscheid van ons. Het liefst zou ik hem mee naar huis willen nemen. Maar ik begrijp ook wel dat dit niet kan.
Vertrouwen krijgen.
Vertrouwen hebben.
Vertrouwen houden.
Ik vind het best nog wel lastig allemaal.
Gwennie Benjamins 
Houd moed! Het komt echt goed, en rustig aan he😚😚😚
LikeLike
😊👍🏻
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig om te lezen hoe het gaat en ook geweldig dat jij ons deelgenoot maakt…hebt vertrouwen ja, komt goed. Denk ook een beetje aan jezelf. GrtXX
LikeLike
Ga ik proberen Willem!! 🙂
LikeLike
Evenwicht weer terug vinden en dingen verwerken doet iedereen op zijn eigen manier. De kunst is om de ander daarin te laten zijn wie die is. Ruimte geven is het toverwoord.
Iedere tijd heeft iets moois en iet moeilijks lees ik in jouw ervaringen.
Lieve groet,
Dorothé
LikeLike
Ruimte… hmmm… dat is een goeie inderdaad!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven….ook hoe iedereen het anders verwerkt.Ik snap je…ik zou ‘m ook mee naar huis willen nemen.Geef het de tijd,dan komt het vast weer goed. Xx
LikeLike
Ja, tijd is iets dat we nu even nodig hebben… 😘
LikeLike
Ach lieverd, het is zó logisch. Het zoeken naar een totaal nieuw evenwicht dat anders zal zijn dan het evenwicht wat je kende is zoeken, loslaten en vastpakken. En dat alles door elkaar en keer op keer op keer. Neem je tijd. xx
LikeLike
Gaan we doen! Met behulp van jullie..! ❤️😊
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk nieuws. Begrijpelijk dat jullie moeten afkicken. Het gaat je niet in de kouwe kleren zitten.
LikeLike
Een beetje dat ‘zwarte gat’ gevoel inderdaad…
LikeLike
heel begrijpelijk dat het allemaal nog lang niet normaal voelt. gun jezelf daarvoor maar even wat ruimte. wat ontzettend fijn om te lezen dat hij alweer eventjes mee kon lunchen! koester die momentjes en houd moed
LikeLike
Die momenten koesteren we zeker!
LikeLike
Wat fijn dat hij thuis is! Voor iedereen is het nu zoeken naar, en het vinden van vaste grond. Komt goed, neem je tijd en laat het maar gebeuren op de manier die ieder nodig heeft.
LikeLike
Stap voor stap… we blijven het zeggen inderdaad!
LikeGeliked door 1 persoon
Je staat vast nog een beetje in de ‘vecht’ modus, daarom lukt het je denk ik nog niet goed om je rust te vinden. Adrenaline giert nog door je lijf denk ik.
Zo is het mij een beetje uitgelegd, misschien geldt dit ook wel voor jou.
Zo fijn dat het de goede kant op gaat!!
LikeLike
Zo is het misschien wel een beetje… Overlevingsstand moet leefstand worden. Of zoiets… 🤔
LikeLike
Komt weer goed. Vast! X
LikeLike
Wat fijn om te lezen dat hij weer langzaam aan het herstellen is. En ook begrijpelijk dat dit weer een beroep doet op andere emoties…het is nogal niet niks!
Ik kan me helemaal voorstellen dat je vertrouwen pas langzaam zal terug keren. Maar er zijn grote vorderingen en dat geeft moed en op den duur vertrouwen, denk ik.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal en in het bijzonder voor Middelste!
Liefs,
Janny
LikeLike
Het voelt inderdaad als een volledig andere tak van sport, waar we nu mee te maken gaan krijgen. Ook spannend!
LikeLike
Dat is echt leuk om te lezen van middelste. Hout vasthouden en dat alles op zijn plooi mag komen. Liefs, Lies.
LikeLike
Is dat Belgisch??? Hout vasthouden en dat alles op zijn plooi mag komen…?? Klinkt wel leuk eigenlijk…
LikeLike
Het moet weer groeien, dat vertrouwen. Het komt te voet en vertrekt te paard zeggen ze niet voor niets natuurlijk. Maar het komt vast goed.
LikeLike
Dat zal ook wel… Tijd!!
LikeLike
Ik zou hem geloof ik ook ’t liefst mee naar huis nemen …. wij moeders hè 😉
LikeLike
Pfttt, vertel mij wat!
LikeLike
Het herstel gaat ineens snel. Logisch dat je hoofd het niet kan bijhouden. Elke dag een stap vooruit…
LikeLike
Ik moet gewoon nog wennen aan de ‘way up’… De afgelopen maanden is het zo vaak alleen maar slechter gegaan, dat ik maar amper kan geloven dat het nu echt beter gaat… Gek hè?
LikeLike
Goed aan jezelf denken in deze, het is niet niks wat jullie aan de hand hebben gehad. Geef jezelf alle tijd om te beseffen dat, het ergste heb je gehad! *dikke knuffel geeft*
LikeLike
😊 *dikke knuffel ontvangt*
LikeGeliked door 1 persoon
Een soort van positief gat is er nu gevallen, hij is weer thuis, en ja… na zo’n ritme kan het even duren voor je weer op de rails bent, zowel jij, als hij. Vertrouw, het komt goed 😉
Dikke knuffel van mij voor jullie!
X
LikeLike
Het gaat ook wel goed komen… Echt!!
LikeGeliked door 1 persoon
Als moeder wil je alles doen voor je kind hè? Ik begrijp je onrust helemaal! Toch goed dat je zoon niet bij jullie thuis is, maar gewoon in zijn eigen huis. Laat maar gewoon weten dat je er bent voor hem, alles komt dan vanzelf wel goed! Enne…een prachtig gedichtje heb je bij je blog gevoegd over vertrouwen…ik pik ‘m mee, heb het wel nodig om dit met regelmaat te lezen! Hou je goed Gwennie….maar dat hoef niet altijd hoor, weet je? Wees gewoon jezelf! 😉 Kus!
LikeLike
😊
LikeLike