Tijdens het avondeten zit ik hem voor de zoveelste keer op te nemen. Ik kan er bijna geen genoeg van krijgen om naar hem te kijken.
Het is pas een jaar geleden dat ik ook zo naar hem zat te kijken. Toen voornamelijk aan de rand van zijn ziekenhuisbed, met een lijf en hoofd vol angst en ongeloof. Wat was er met hem aan de hand? Waarom moest juist hem, ons dit overkomen?
Op die laatste vraag gaf mijn lief al snel als antwoord: waarom niet?
Tja, waarom niet? Wat maakt ons, hem, mij inderdaad zo bijzonder dat dit soort dingen aan ons voorbij zou moeten gaan?
Die vaststelling gaf al snel rust. De angst werd er niet minder om. Angst om te verliezen, angst voor een toekomst zonder ons middelste kind.
Een jaar later zitten we aan tafel en kijk ik naar zijn gebruinde gezicht. Zijn felblauwe ogen kijken bijna nieuwsgierig om zich heen, alsof hij de wereld voor het eerst ziet. Écht ziet.
Niet voor het eerst vraag ik me af hoe lang hij eigenlijk ziek is geweest voordat we er een jaar geleden achter kwamen.
Twee jaar? Drie jaar? Vijf jaar misschien?
Ik herinner me zijn overgang van kind naar jong volwassene. Die verliep niet helemaal zonder strubbelingen. Hij was niet de makkelijkste puber, wij niet de makkelijkste ouders.
Met vlagen vroeg ik wanhopig aan mijn lief: wat ís er toch met middelste? Hij ziet er zo gekweld uit. Moe. Zonder vuur in zijn ogen. Zonder… tja, zonder wat eigenlijk?
In die tijd weten we het aan ‘het puber zijn’, de sterke wens om onafhankelijk te willen zijn, zijn frustratie dat dát niet helemaal lukte. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken, zoals mijn vader dat altijd zo mooi zegt.
Nu denk ik: is zijn ziekte toentertijd al niet een beetje begonnen? Hoe werkt dat met een menselijk lichaam? Hoe werkt het met deze ziekte? We zullen het nooit te weten komen. Dat hoeft ook niet meer. Vast staat dat hij nu de goede kant op gaat.
Hij gaat er met de dag beter uit zien en (nog veel belangrijker!) hij gaat zich met de dag beter en sterker voelen. Het dipje dat af en toe nog in zijn bloedwaarden te zien is heeft meer met het enorm snelle herstel te maken (wat het lichaam dan gewoon niet kan bijbenen volgens zijn hematoloog) dan dat de ziekte weer terug is gekomen (mijn angst).
Net als toen begint hij ook nu zich weer een beetje tegen mij af te zetten. Maar nu voelt het anders. Ik moet hem ook weer wat meer loslaten. Niet meer iedere keer roepen: kán dat wel? Mág je dat wel? Is dit nu wel verstandig? Mijn gedachten loskoppelen van dat zieke lijf van het afgelopen jaar.
Hij moet zelf zijn grenzen weer gaan opzoeken in wat wel en niet kan en dat doet hij goed.
Ik ga dus nóg een stapje terug doen, zonder echt helemaal los te laten. Ook mijn gewone leven weer oppakken.
Trots, blij en vol vertrouwen in de toekomst.
Dat is toch ook eng en spannend om m “weer” los te laten. Ik zou m ook in een doosje willen doen en onder mijn arm meenemen maar dat kan niet. Ik moest denken aan uitdrukking een schip is prachtig in de haven maar het is gemaakt om te varen. Sterkte met loslaten😙
LikeLike
Als het scheepje maar herinnert waar de veilige haven is… *zucht*
LikeLike
Ontroerend, de manier van schrijven raakt me, vooral omdat ik zelf (klein)kinderen heb
LikeLike
Ach, lieve Willem… 😘
LikeLike
Dat alles zo mag blijven doorgaan 💞
Lies
LikeLike
‘Gewoon’ in geloven! 😉
LikeLike
Wat geweldig! Loslaten moet je nu maar als een luxe beschouwen.
LikeLike
Luxe is soms best eng… kom ik achter. 🙄
LikeLike
Mooi! en je kunt ook altijd nog ‘anders vastpakken’ = het nieuwe loslaten *knipoog*
Hele dikke knuffel
LikeLike
Hahaha, anders vastpakken is het nieuwe loslaten… Die ga ik onthouden! ❤️
LikeLike
Nu mag ik je opnieuw gaan loslaten en net als altijd zal dat niet makkelijk zijn. Maar het gaat goed en dat is het meest fantastische nieuws! Virtuele knuffel van mij.
LikeLike
Dikke kus terug!
LikeLike
Wat fijn dat het herstel doorzet en hij niet meer (letterlijk) vastgehouden hoeft te worden. Maar ja, dat los te gaan laten heeft tijd nodig en dat mag. Helemaal loslaten hoeft ook niet en dat verwacht niemand ook.
Weer vertrouwen leren krijgen na zo’n heftige tijd is niet niks.
LikeLike
Nee, dat is niet niks inderdaad… daar is het ‘gewoon’ te heftig voor geweest. 🙄😘
LikeLike
Het lijkt me inderdaad heel moeilijk om een beetje afstand te nemen. Je bent zo lang zo bang geweest om hem kwijt te raken. Goed dat je hem nu toch los kunt laten. Maar die angst zal nog wel even blijven.. Ik vind je een kanjer!
LikeLike
Wat lief van je! 😘
LikeLike
Mooi blog! Op naar een prachtige toekomst… xx
LikeLike
❤️
LikeLike
Het valt niet altijd mee in het leven. Soms is de pijn bijna niet te harden. Maar zomaar opeens is er toch weer een nieuwe dag. Met nieuwe mogelijkheden. Veel succes!
LikeLike
Gaat goed komen! 🙂
LikeLike
We zeggen veel te snel ‘het is voorbij’. Iedereen doet dingen op zijn eigen tempo. Jullie tempo’s matchen nu niet. Jij voelt niet wat hij voelt en omgekeerd. Het is goed om verder te gaan ieder in zijn eigen tempo. Je kunt dat niet altijd met elkaar delen.
Dat is wat er bij me op kwam toen ik je blog las.
Groetjes,
Dorothé
LikeLike
Ja, zo is het misschien wel… verschillende tempo’s. Hmmmm 🤔
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een ongelooflijk fijn logje. Ben zo blij voor jou/jullie. ♥
LikeLike
Wij zijn vooral ook heel erg blij, hoor!! ☺️
LikeLike
Weer een nieuwe beleving van het ouders zijn. Er zijn vaak momenten dat je denkt dat je alles wel hebt meegemaakt in de omgang met je kinderen. En dan zet het leven je ineens weer op een ander been. Het lijkt me vreselijk moeilijk voor je om middelste helemaal los te laten en er op te vertrouwen dat het daadwerkelijk allemaal in orde komt. Je hebt zo lang kunnen zien dat het maar een precair evenwicht is….tussen gezond en ziek.
Veel succes met dit loslaten. Al het andere kon je aan, dus dit ook Gwennie.
Liefs,
Janny
LikeLike
Je zegt het mooi, Janny… al het andere kon je aan, dus dit ook. Zo is het precies! 😘
LikeLike
Wat knap dat jij dat al kan: vol vertrouwen naar de toekomst. Ik merk dat ik daar een stuk terughoudender in ben geworden en nog leef van controle naar controle van de zoon. Gelukkig was vorige week alles goed, nu weer 3 maanden ‘onbezorgd’ genieten. xx
LikeLike
Tja, die controle momenten… dat is nog wel even een … eh… dingetje! Maar daar heb ik jou voor! Om weer even op te leunen… 🙂 ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Geraakt, loslaatlatig laten, in de gaten hebben dat het anders mag. Vertrouwen op de hou-vast in dat wat ze meegemaakt hebben en nog gaan meemaken… prachtig verwoord Gwen! Nu weer even. alle ruimte voor jou…*dikke knuffel geeft*
LikeLike
😊😘
LikeLike
Fijn!
En zulke mooie reacties telkens weer
LikeLike
Allemaal lieve mensen!! 🙂
LikeLike
Herkenbaar geschreven,zo keek mijn moeder ook naar mij en ik was al 44 .Fijn dat het zo goed met hem gaat!
LikeLike
Tja, moeders… blijven ‘gekke’ wezens! 😳😂😘
LikeLike
Ook dit gaat jou lukken!!
En hopelijk hoef je nooit weer zo “diep” te gaan!!!!
xxx
LikeLike
En ondanks dat diepe heeft het ons ook veel gebracht, weet je dat? 😘
LikeLike
Pff los laten is zóóó moeilijk en zóóóó makkelijk gezegd….. Volgens mij doe je dat heel erg goed, je ziet het probleem, je vangt het in mooie woorden. En er zal altijd een littekentje op jullie ziel blijven van dit proces. Maar dat geeft niks. Ontroerend mooie blog weer!
LikeLike
Littekentjes… dat vind ik wel mooi gezegd eigenlijk. 😘
LikeLike
Dit lijkt mij het meest moeilijke wat er is om te doen, opnieuw loslaten na alles wat jullie hebben mee gemaakt, kan er niet over oordelen, slechts bedenken wat als… maar ja, dat woordje als heb ik geschrapt en ben des te meer dankbaar dat zover alles goed gaat hier. Ik leef met jou mee, met deze hele moeilijke periode van loslaten 😉
Dikke knuffel!
X
LikeLike
We zijn lekker aan het oefenen. En als we nu veel oefenen komt het vanzelf goed. Denk ik… 😉
LikeGeliked door 1 persoon