Twee werelden

Het is druk op het terras waar we plaatsnemen om iets te eten. Mijn lief heeft mij beloofd dat we Shakshuka gaan eten, een gerecht dat ik thuis ook veel maak en dat wij gekscherend ‘een potje troostvoer’ noemen. Het herinnert hem aan thuis en we hadden niet kunnen bedenken dat onze benaming uiteindelijk zoveel werkelijkheid zou gaan bevatten voor één van ons, want troostvoer is het op dit moment echt geworden voor hem.

– foto Gwennie Benjamins –

Terwijl we van de zoete muntthee nippen en wachten op onze pannetjes kijk ik op mijn gemak rond. Arabische muziek schalt uit de speakers en in de deuropening staat een oude baas, met zijn gebedscap nog op zijn hoofd, mee te deinen op het ritme. Zijn armen gaan de lucht in en hij probeert een voorbijganger mee te krijgen in
zijn dans. Zijn zoons en kleinzoons bedienen ondertussen de gasten en raken hem af en toe liefkozend aan.

Het is me sowieso al opgevallen dat de Moslimmannen erg sociaal zijn met elkaar. Openlijk omhelzen en kussen ze elkaar en je ziet dat ze oprecht blij zijn om elkaar weer te ontmoeten. Voor een buitenstaander is het moeilijk te zien of de mannen elkaar lang niet gezien hebben of dat ze elkaar dagelijks tegenkomen. Hun ogen stralen als ze elkaar weer zien en regelmatig zie je twee mannen gearmd of hand in hand over straat lopen.

Als we van ons pannetje Shakshuka zitten te genieten zie ik plotseling dat er een jongeman met een keppeltje op het terras oploopt. Nieuwsgierig volg ik zijn gang, want het is overduidelijk dat we op een terras zitten dat door Moslimmannen wordt gerund en dat er voornamelijk Moslims aan de tafeltjes zitten, op een enkele toerist na.
De Tsietsiet zijn duidelijk zichtbaar, hangend onder zijn hemd.
Ik voel dat ik mijn adem inhoud, want als iets me duidelijk is geworden in de afgelopen dagen, is het wel dat Israëliërs en Moslims elkaar maar moeilijk verdragen. Ik hoop maar dat dit goed gaat. Ik merk dat mijn lief ook langzamer is gaan eten en de Joodse jongeman met zijn ogen volgt. Vanuit het restaurant horen we een harde schreeuw en één van de kleinzoons rent naar buiten. Weer roept hij en dan staan ze tegenover elkaar: de jonge Joodse man en zijn tegenpool in dit land, de jonge Moslim.
Uitgelaten slaan ze de armen om elkaar heen en omhelzen elkaar. De kleinzoon plant een kus op het voorhoofd van de Moslim jongen, deze woelt op zijn beurt door de krullen van de kleinzoon, dan laten ze elkaar snel weer los. Grijnzend van oor tot oor kijken ze elkaar aan. Samen lopen ze naar binnen, uit het zicht van het publiek.

Ik laat voorzichtig mijn ingehouden adem weer los en zeg tegen mijn lief: ‘Dat was een bijzonder moment…’ Ik merk dat ik even wat tranen moet wegslikken en prevel in mezelf: laat deze twee volkeren elkaar zo snel mogelijk omhelzen zoals deze twee jongens zojuist hebben gedaan. Alsjeblieft…

Maar ik ben bang dat we daar nog even op wachten moeten…

– foto internet –