Fantastico!

De warmte hangt als een zware deken om ons heen. Vanonder de overdekte bogen op het Piazza proberen we te ontdekken waar we onze lunch gaan gebruiken. De paar tafeltjes die zo links en rechts bij de restaurants in de schaduw staan zijn allemaal bezet.
‘Of wil je misschien binnen zitten?’, vraagt mijn lief.
Tot mijn eigen verrassing knik ik instemmend.
De zomer is heet, de zon brandt genadeloos aan een wolkenloze hemel en voor het eerst snak ik op vakantie naar een spatje regen.
‘Kom, we lopen eens wat straatjes in.’
Mijn lief pakt mijn hand en een seconde later steken we het Piazza over in de richting van een nauw straatje. Daar heeft hij een rode parasol gespot, dus daar zal iets te doen moeten zijn.

Niet veel later stappen we een winkel annex bar binnen. Hier is het mogelijk nog drukker dan op het plein!
Een kelner snelt ons voorbij, hard ‘Scusa! Scusa!’ roepend. Zijn armen houdt hij in de lucht, terwijl op beide handen een bord met eten balanceert.
Lief grijpt mijn hand en trekt me met zich mee. Achter de kelner aan.
Achterin de winkel is een kleine boog en als we daar onderdoor lopen staan we plotseling in een kantine-achtige ruimte. Niet meer dan 30 zitplaatsen, verdeeld over zo’n 10 tafeltjes.
De ober rent naar ons toe en we krijgen een stortvloed van woorden over ons heen gegoten.
Dacht ik de afgelopen dagen nog dat ik me best verstaanbaar kon maken hier, die illusie wordt met één beweging van tafel geveegd door deze man.

Na verschillende pogingen geven we het op. Waarschijnlijk is er gewoon geen plaats.
Als we terug de winkel in lopen, houdt de man achter de toonbank ons tegen. Weer volgt een gesprek, maar nu half in het Engels, half in het Italiaans. We begrijpen: 30 minuutjes wachten en dan is er plaats.

Lief kijkt mij vragend aan en ik antwoord snel: ‘Si, si, è buono!’
Als antwoord ontvangen we een grote lach en tien seconden later staan we met een glas Prosecco in onze handen te wachten in de winkel.

Als we na een kleine dertig minuten aan tafel kunnen, vind ik het bijna jammer om de winkel uit te moeten. Het is me duidelijk geworden dat dit niet een gewone winkel is, maar dat het meer richting traiteur neigt. Al het eten wordt iedere dag vers bereid en we eten louter traditionele gerechten.

Halverwege de maaltijd kijken we elkaar verbijsterd aan.
Wat een lawaai! Wat een gekakel. De een is nog luidruchtiger dan de ander. Dat er tussen mij en een volgend tafeltje een baby gewoon in zijn kinderwagen ligt te slapen mag wel een wonder heten. Zelfs mijn lief, met zijn normaal toch wel luide stem, heeft moeite om boven de gesprekken uit te komen.

Als we de volgende dag weer komen, krijgen we – naast de vriendschappelijke begroeting – niet alleen een Prosecco vooraf, maar ook een Limoncello bij het kopje koffie na de maaltijd. Ik vermoed dat we hard op weg zijn om nieuwe vrienden te maken.

È fantastico!!

– Foto: Gwennie Benjamins –