Eind augustus 2016 werd middelste met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Voordat we het in de gaten hadden hing een eerste zak bloed en een tweede zak bloedplaatjes aan een stellage naast zijn bed. Nog volledig onwetend van wat hem te wachten stond keken we toe hoe langzaam maar zeker het donormateriaal z'n weg vond … Lees verder Payback time
Op dinsdagavond merk ik dat ik onrustig word. De volgende dag moet middelste weer naar het ziekenhuis voor zijn eerste controle nadat hij uit het ziekenhuis is gekomen. Wat zullen de bloeduitslagen zijn? Hoe tevreden zullen de artsen zijn? Zal hij toch weer een zak bloedplaatjes of gewoon bloed nodig hebben of zullen de waarden voldoende … Lees verder Zeventig
Het berichtje van jongste snijdt door mijn ziel. 'Helaas, geen match. Ik heb middelste net gesproken...' Geen match. Potverdorie! Dat had ik - ondanks alle waarschuwingen - niet aan zien komen. Onze mooie jongste, ze is de fitste van het stel, de sportiefste ook. Als ik aan een match durfde te denken, dan dacht ik … Lees verder Match fixing
Met de hoorn tegen mijn oor geklemd luister ik naar middelste. Zinnen als '... ik krijg nu twee zakken bloed...', 'Hb is 4.1' en '... niet zo goed,' galmen door mijn hoofd. Zijn woorden 'Ik voel me nu echt heel slecht, mam...' bombarderen mijn hart en laten alles gehavend achter. Eventjes sluit ik mijn ogen … Lees verder Onderbuikgevoel
Met een batterij aan medicatie staan we na een paar uur weer buiten. We lachen wat, gokken hoeveel pillen er per dag ongeveer geslikt moeten gaan worden en vallen allemaal stil als blijkt dat we het totale aantal geen van allen echt geraden hebben. We zitten niet eens in de buurt! Dertien pillen per dag. … Lees verder Moestuin
Na het telefoontje zit ik een tijdje voor me uit te kijken. Lief zit naast me en kijkt me gespannen aan. Ik open mijn mond, maar er komt geen geluid uit. Ik sluit hem dus maar weer. Mijn handen strijken denkbeeldige kreukels weg op het kussen dat op mijn schoot ligt. Ik haal diep adem … Lees verder Wankel
'Heeft u een ogenblik geduld alstublieft?' Deze vraag heb ik waarschijnlijk al meer dan duizend keer gesteld aan mensen die mij tijdens mijn werk opbellen. Ook ik krijg de vraag weleens als ik iemand probeer te bereiken. En altijd weer mompel ik dan braaf: 'Ja, natuurlijk.' Daar waar gewerkt wordt, moet nu eenmaal ook af en toe gewacht worden of iets … Lees verder Please hold
'Ze gaan twee zakken bloedplasma toevoegen deze keer.' Ik haal even diep adem en vraag dan zo kalm mogelijk: 'Twee zakken? Hoezo dat?' In gedachten zie ik hoe middelste zijn schouders ophaalt. 'Ze hopen dat ik dan iets beter door het weekend heen kom,' antwoordt hij. Ik knik, iets dat hij niet ziet door de … Lees verder Schommelend aftellen
Als kind zag ik ooit een science fiction waarbij een soort van onderzeeër werd verkleind tot een grootte waarbij hij in het menselijk lichaam gebracht kon worden om bloedstolsels te vernietigen. Hier moest ik aan denken toen afgelopen week de Nobelprijs voor Scheikunde werd uitgereikt aan onze Nederlandse Scheikundige Ben Feringa. Gefascineerd zat ik te luisteren naar de uitleg … Lees verder Lemons
Met zijn vierentwintig jaar is middelste natuurlijk een volwassen man. Een jongeman, maar toch... Het woord volwassen valt niet meer te ontkennen. Hij mag stemmen, heeft zijn rijbewijs en kan een huis kopen als hij dat zou willen. Eigenlijk niets meer over te zeggen als moeder dus. En toch bevond ik me een week geleden ineens … Lees verder Tijgermama
Gwennie Benjamins 