Lentetrauma

Het moet ergens in één van de eerste klassen van de lagere school zijn geweest. De kleuterklas kan ik me niet voorstellen omdat ik zo’n beetje verliefd was op mijn kleuterjuf.
Goed. Eén van de eerste jaren van de lagere school dus.
De lente was in aantocht en tijdens de teken- en knutsellessen waren we allemaal druk bezig met het fabriceren van een voorjaarstafereel.
Er werden kunstige vogelnestjes met daarin eitjes geknutseld, vlinders en konijntjes geknipt, lammetjes en vogels geprikt en natuurlijk ook veel bloemen getekend.
Héél veel bloemen getekend.
In de loop van de weken werd de achterwand van ons klaslokaal één grote lentevoorstelling. Ik herinner me nog dat ik vaak droomde over de aanwezigheid van een lentefee of in ieder geval kaboutertjes. Ik weet ook nog de afkeurende blik van de juf, die dit soort taferelen meer iets voor de herfst vond. Hoe vol de achterwand dus ook werd, een menselijk teken van leven kwam niet in het kunstwerk voor.
Toen – het zal vlak voor de Pasen geweest zijn – het werk eindelijk af was, mochten we allemaal achterstevoren in onze bankjes gaan zitten en aangeven welk voorwerp of knutselwerk we nu het allermooist vonden.
Mijn oog was al meerdere malen op een tulp gevallen. Op meerdere tulpen zelfs.
Het fascineerde me hoe een klasgenootje de tulp bijna driedimensionaal tevoorschijn getoverd had. Zichtbaar eenvoudig, maar toch bijna plukbaar.
Bij gebrek aan de lentefee besloot ik: dit vond ik het mooiste van de hele voorstelling.
Toen de juf bij mij kwam en ik ‘mijn’ tulp aanwees werd het een moment heel stil in de klas. Voor het eerst voelde ik ongemak. Voor het eerst ook afkeuring.
Het kwam bij me binnen als een mokerslag.
En voor het eerst in mijn hele leven wenste ik dat ik onzichtbaar werd voor anderen nadat de juf misprijzend zei dat ze het heel gek vond dat ik nu juist het minst aantrekkelijke werkstukje had uitgezocht.
De enige troost die ik op dat moment had kunnen hebben was dat ik waarschijnlijk niet de enige was die door de grond wilde zakken.
Ik was toen alleen nog te jong om dat te begrijpen.
Net als de juf…