Onwerkelijk

Na een paar dagen lijkt het dagelijks leven van Ramallah zich in mijn lijf genesteld te hebben alsof het altijd al zo geweest is. De oproep voor het ochtendgebed om vier uur ‘s-nachts hoor ik niet meer en als ik het heel in de verte al waarneem is het een vreemd troostend gezang. Misschien hebben we geluk en zit er een waar zangtalent in ‘onze moskee’, maar feit is dat het me totaal niet stoort.

Op maandag sta ik al vroeg met een kop zoete saliethee op het balkon naar de bedrijvigheid te kijken die onder mij plaatsvindt. Mannen, vrouwen, kinderen, maar vooral heel veel auto’s bewegen zich door de ontwakende stad. Overal blaffen honden en de vrijbrief om op iedere hoek op de claxon te slaan wordt door iedereen behoorlijk serieus genomen. Dit geluid zal pas ver na zonsondergang verstommen en dan is het bijna niet voor te stellen dat we in een stad leven van zo’n 30.000 inwoners.

Mijn lief is deze dag aan het werk in Jericho. Ik vermaak me door wat te lezen, te schrijven en vooral vanaf mijn plekje naar de mensen te kijken. Zes hoog op een balkon, een geweldig uitzicht dus.

Na de lunch blijf ik lekker zitten op het zonnige balkon. Ik hef ik mijn gezicht naar de zon en ik voel me langzaam wegzakken in de warmte van haar stralen als ik plotseling een paar luide knallen hoor. Mijn ogen schieten open en ik spring overeind. Hangend over het balkon en kijk in de richting waar ik het geluid vandaan vermoed: het checkpoint op een paar honderd meter van ons appartement verwijderd.
Zwarte rookpluimen vertroebelen de blauwe lucht. Weer klinken een paar harde knallen, nu veel sneller op elkaar gevolgd dan een paar minuten ervoor.  In de verte zie ik mannen rennen, terwijl op een tweede plaats grote, zwarte rookpluimen opstijgen. Dan zie ik witte rook en ik weet: er wordt met traangas gegooid. Mijn lief heeft uitgelegd: zwarte rook zijn brandende autobanden, witte rook is traangas.

Mijn blik glijdt naar de tuin onder ons balkon. Kinderen spelen daar met een bal. Een moeder troost een meisje dat net gevallen is en de schoonmakers van ons complex lopen pratend van het ene naar het andere gebouw. Ik ga weer zitten en verbaas me over het leven in deze stad. Iedere dag rond twee uur in de middag verzamelen de mannen zich om zich tegen de Israëlische soldaten te keren. Dit is Palestijns grondgebied en volgens de bewoners van Ramallah hebben de soldaten hier niets te zoeken.

Ondertussen gaat het gewone leven door, alsof er niets aan de hand is.

Een paar dagen later rijden mijn lief en ik toevallig door hetzelfde checkpoint als de dagelijkse rellen plaatsvinden. Zigzaggend tussen brandende autobanden en stapels met keien vinden we onze weg naar het appartement. Dat ik op een paar meter afstand een aantal mannen zware keien vanuit een katapult of sling meters ver in de richting van Israëlische soldaten zie gooien, is bijna net zo onwerkelijk als gewoon.

Dit volk vecht voor hun land. Om Palestina weer terug op de kaart te krijgen.
Het is vooral voor mij een onwerkelijke wereld, tien dagen lang.

– Foto: Gwennie Benjamins –

– Foto: Internet –