Verhuisd

Hier sta ik dan.
In mijn nieuwe ‘huis’. Het voelt nog leeg, koud en zonder leven.
Ik blader door de lege bladzijden, probeer me voor te stellen hoe woorden weer hele zinnen gaan vormen. Zinnen weer nieuwe blogjes.
Het kost me wat moeite. Ik geef het eerlijk toe.
Het voelt nog zo kaal.
Zo leeg.
Best eenzaam eigenlijk…
De verhuiskaartjes moeten nog gemaakt worden. Verstuurd worden. Niemand weet dat ik hier ben. Alleen ik…
Ik vraag me af waar ik in ‘s-hemelsnaam aan begonnen ben. Waarom ik mijn oude plek heb verlaten. Het thuis waar iedereen me wist te vinden.
Waar ik altijd aanwezig was.
En ik twijfel.
Heel eventjes maar.
Ik weet dat het goed is. Dat het soms beter is om opnieuw te beginnen. Een frisse start te maken, hoe verdrietig het misschien ook is.
Mijn handen leunen op de keukentafel. De plek waar alles gebeurt. Waar mijn MacBook staat en het fototoestel regelmatig rondslingert.
Ik kijk naar mijn lief. Naar oudste, middelste en jongste. De twee schoonkinderen en de hondjes.
En dan weet ik het zeker! Het is goed zo. Wat me lief is blijft dicht bij me.
Het maakt niet uit waar ik ben.
Thuis is waar ik zelf ben.
En mijn keukentafel… 😉