Me and my guys

Honden en ik, we hebben altijd wel een klik gehad. Bij gebrek aan een eigen hond liet ik vroeger maar wat graag de honden van andere mensen uit als we bij hen op visite waren. Ergens in mijn tienertijd gingen mijn ouders overstag en liep er plotseling een vuilnisbakkie rond. Geen spaniël zoals ik eigenlijk heel graag wilde op dat moment, maar gered uit het asiel, dus waar hadden we het over? Eenmaal op mezelf begon ik met een kat. Ook leuk, minder bewerkelijk als je hele dagen moet werken, maar toen het eerste kind zich aandiende was de beslissing snel gemaakt. En omdat ik toen zelf kon kiezen was de eerste spaniël al snel een feit. Na zijn dood volgde al snel spaniël nummer twee. Roerige tijden en een onzekere toekomst maakte dat ik na een aantal jaren de spaniël met dikke tranen moest afstaan aan een ouder echtpaar die hem behandelde als hun eigen kind. Ieder jaar kregen we rond dierendag een update hoe het met hem ging. Hij overleefde zelfs zijn nieuwe baas. Jaren later schreef zijn vrouwtje dat hij was overleden. Vijftien jaar oud en innig tevreden op zijn plekje voor de kachel. In die tijd was de rust bij ons wedergekeerd en was er plek voor een nieuwe vriend. Deze keer gingen we voor een teckel. Een dashond, of – zoals de kinderen gekscherend zeiden – een worst op vier poten. Ruwharig en zo lief dat we ons volledig vergistten in het karakter van de doorsnee teckel. Al na een half jaar riep mijn lief dat hij nog nooit zo’n leuke hond had gehad en dat twee misschien dan nóg wel leuker zou zijn. Nummer twee arriveerde en al snel kwamen we achter het échte karakter van een teckel. Ondeugend, eigenwijs, charmant, parmantig, een vleier en in het bezit van een jachtinstinct waar menig jager blij mee zal zijn. En hij heeft me echter volledig ingepakt. Samen met zijn ‘broer’ runt hij hier het huishouden. Hij bewaakt de keuken en zorgt ervoor dat we niet al teveel in kilo’s toenemen door op tijd in te grijpen en de koektrommel of snoepbak te legen voordat wij dat kunnen doen. Een cappuccino is niet veilig voor hem, net als jus d’orange. Overigens ligt zijn grootste kracht in de onschuldige blik. Dat we weten dat hij het is geweest en niet zijn broer, blijkt vaak uit het feit dat de kruimels of resten in zijn baardje hem verraden. Mijn lief probeert hem nog enigszins tot de orde te roepen, ik kan dat niet. Ik lig vaak dubbel van het lachen en kan niet serieus blijven als ik zijn fluwelen ogen ontmoet. Sinds kort weet ik dat ik in goed gezelschap verkeer met mijn liefde voor een (ruwharige) teckel. Ook Jos Brink, Jack Cousteau, Lou Reed, Paul Newman, Marilyn Monroe, Andy Warhol, Queen Elizabeth, John F. Kennedy, Picasso zijn gevallen voor het ongrijpbare karakter van deze trouwe viervoeter. Ik voel me één met ze. Me and my guys.