Belofte

Ergens tussen amuse en voorgerecht kwamen ze binnen. Hij lang, blauwe ogen en zijn blonde haren quasi nonchalant door elkaar gewoeld. Zijn twee-dagen-baardgroei benadrukte zijn kapsel. Zij was ook niet de kleinste, maar de zekerheid in haar houding deed je de lichaamslengte volledig vergeten. Ze namen plaats twee tafeltjes bij ons vandaan.
Niet veel later stonden twee glazen Prosecco voor hun neus. Op de rand van hun glazen balanceerde een aardbeitje. Beiden pakten ze hun glas en namen een flinke slok.
‘Ze proosten niet met elkaar…’ Het was eruit voordat ik er erg in had.
‘Hmm?’ Lief keek mij vanaf de andere kant van de tafel vragend aan. ‘Ze proosten niet met elkaar,’ zei ik nog een keer, terwijl ik met mijn hoofd een zacht knikje naar links maakte. Lief keek, pakte zijn eigen glas Prosecco en hief deze naar mij.
‘Dan doen wij het nog wel een keer,’ grijnsde hij. Onze glazen klinkden voor de vierde keer die avond tegen elkaar.
‘Proost! Op ons, op het leven en op onze buren. Dat ze maar net zo’n gezellige avond krijgen als wij hebben!’
We lachten allebei en maakten plaats voor de ober die het voorgerecht kwam uitleggen.
Voorzichtig proefde ik de tonijn, zacht gegaard in de oven. De zoete aardpeer en kleine plukjes salade en druppeltjes dressing gaf het gevoel dat het spreekwoordelijke engeltje absoluut aanwezig was om over onze tongen te piesen.
Hapje voor hapje genoot ik van de sensatie in de mijn mond. Zoet, zout, zuur en iets… peperig. Het was heerlijk.
De avond kabbelde door. We genoten van het eten, van elkaar.
Tijdens het hoofdgerecht boog lief zich naar me toe.
‘Ze hebben ruzie geloof ik,’ fluisterde hij. ‘Heel erge ruzie. Het is een beetje gênant zelfs…’
Ik gluurde een beetje naar links en zag de verbeten trek om de mond van de man.
‘Ze gaat huilen…’ Lief keek mij perplex aan. ‘Niet zomaar een beetje, ze huilt echt.’
Ik gluurde nog een keer naar de man. Met zijn armen over elkaar keek hij vernietigend naar zijn tafeldame. Mijn ogen gleden naar de borden. ‘Ze zijn al net zover als wij zijn,’ fluisterde ik verbaasd.
‘Ze zitten ook niet te eten,’ antwoordde lief. ‘Ze schuiven het naar binnen zonder te kauwen. Zonde…’
Op dat moment schoof de vrouw haar stoel naar achteren en beende met lange passen in de richting van de wc. Hij keek haar niet na, maar ging achterover zitten. Verveeld. Boos. Ongeduldig.
‘Waarom gaan ze hier eten als ze ruzie willen maken?’ vroeg ik. ‘Het eten is nu ook niet bepaald het frietje van Pietje van om de hoek. Wat zonde toch…’
Lief haalde zijn schouders op. ‘Misschien is dit wel hun wekelijkse gang naar dit restaurant. Dan maakt het niet meer zoveel uit of je geniet of niet…’ Ik keek nog eens een keer naar mijn bord, waar wat laatste restjes lagen van een geweldig hoofdgerecht.
De vrouw was ondertussen terug gekomen en schoof aan tafel.
Ze had zichzelf opgepept op de wc, want nu ging ze pas echt los. Haar ogen schoten vuur en haar handen wezen verschillende keren dreigend naar de man, het mes in haar rechterhand geklemd. Zowel lief als ik hielden het mes in de gaten. Je hoort de gekste dingen tegenwoordig. De man keek haar aan en liet haar gaan. Bij haar laatste woord schoot hij naar voren, zijn neus bijna tegen haar gezicht aan. Verschrikt deinsde ze achteruit. Zijn woorden kwamen aan, want opnieuw rolde er een traan over haar wang. Geërgerd pakte de man zijn glas en dronk het in een enkele teug leeg.
‘Als ze maar niet op de snelweg gaat lopen,’ zei mijn lief. Geschokt keek ik hem aan. Mijn gedachten terug naar een kleine week geleden. 
Na ons dessert en het grand café wandelden we naar buiten.
Daar keek ik nog één keer naar binnen. De ogen van de man ontmoetten de mijne. Kil. Koud. En staalhard.
Een rilling liep over mijn rug.
Snel vlocht ik mij vingers door die van mijn lief. Hij plantte een snelle kus op mijn mond en fluisterde: ‘Laten we nooit zo worden zoals zij. Beloof je dat?’
Waarvan akte.