Eigen plekje

Ruim vijf jaar geleden vielen we als een blok voor een klein huisje. Een arbeiderswoninkje tussen mega-huizen en mooie boerderijen. In de mooiste straat van ons dorp. Wat ons betreft.
Het voordeel van dit kleine huisje was vooral dat het betaalbaar was, ondanks locatie en straatbeeld. Het nadeel van dit kleine huisje was dat het… ehm… oud was. Oud als in: gebouwd net na de eerste wereldoorlog, nog ruim voor de tweede. En daar vielen wij wel voor.
Het eerste jaar hebben we vooral op de benedenverdieping aangepakt. Dubbel glas leek ons noodzakelijk, net als een redelijke wc. Kookplekje werd ruime woonkeuken door middel van een aanbouw. Huiskamertje met grote open haard werd mooie kamer met houtkachel en openslaande deuren naar de tuin. Garage werd omgebouwd tot bijkeuken en tweede badkamer. Op de eerste verdieping werden de slaapkamers bewoonbaar gemaakt, de 2e badkamer werd voorzien van wit sanitair en dito tegels in plaats van het groen wat er inzat en omdat we toch bezig waren werd de vlizotrap naar de zolder vervangen door een vaste trap.
Daar hield de verbouwing zo’n beetje op. Niet alleen omdat de bodem van de geldpot in zicht kwam, maar ook omdat de energie en zin een beetje klaar was. We hadden bijna een jaar in de stof en het puin gezeten en dat was genoeg. Bovendien gingen er kinderen op kamers en daar moesten ook de nodige middelen naar toe.
Eind vorig jaar besloten we: we pakken het weer op. Er zijn best nog wat slagen te maken in dit huisje.
Zichtbaar en onzichtbaar.
En dus gingen we naar de zolder.
Die was vooral koud. Verwarming was nooit nodig, want een vlizotrap nodigt natuurlijk niet echt uit om op zolder te gaan zitten. Doordat wij er echter een vaste trap in hadden gezet, werd de zolder sneller bereikbaar. Maar de warmte vond de weg ook! Naar zolder… Daar moest iets aan gedaan worden. Iets met milieu en zo…
Dus… het huis werd in de eerste week van dit jaar geïsoleerd. Zowel spouwmuren als dak moesten eraan geloven. Ooit hadden we al twee dakramen laten plaatsen, dat nodigde ook wel uit om verder te gaan richting logeerkamer.
Afgelopen week naderde we het eindpunt van de verbouwing.
En mijn hart kriebelde.
Dit was niet alleen een mooie logeerkamer, dit was de meest ideale schrijfkamer die ik kon verzinnen! Mijn lief had ooit wel plagend gezegd dat het lage raam speciaal voor mij was, zodat ik kon dromen en schrijven tegelijkertijd, maar nu het plekje bijna klaar was, zag ik het zinvolle van zijn plagerijtje in.
En dus richtten we gisteren de zolder in, speciaal voor mij.
Ik heb mijn eigen plekje in dit heerlijke huis! Wat ben ik een geluksvogel!!