Rotmeid

Het is alweer een paar weken geleden dat het gebeurde.
Tijdens een ritje naar de bewoonde wereld vanaf ons vakantieadres floepte het woord in het scherm van mijn telefoon.

‘Rotmeid!’

Samen met nog wat andere berichtjes, maar het was dát woord wat maakte dat mijn hart een slag miste.
Rotmeid? Wie stuurde er nu een berichtje met dit woord naar mij?
Snel ontgrendelde ik mijn telefoon en liet alle andere berichtjes voor wat ze waren.
Toen las ik het appje pas goed.

‘Rotmeid!
Gaat ze me alleen laten. Snap het wel, maar ik vind er niets aan.
Ga je erg missen. Want was – nee ben! – heel blij met je!
Dikke smakkerd, X’

Ik grinnikte en las toen de andere berichtjes. De vele mailtjes ook die achter elkaar waren binnengekomen.
Even bekroop me het gevoel: waar ben ik aan begonnen? Trek ik dit allemaal wel? Hoe ben ik hier verzeild in geraakt?
En toch wist ik tegelijkertijd: het is goed. Het is méér dan goed. Ik ben weer in beweging.
Het is niet eens dat ik er echt naar op zoek was. Helemaal niet eigenlijk.
Vooral in de laatste jaren had ik de ruimte gekregen om mijn eigen werkzaamheden zelfstandig in te richten. Gekoppeld aan een secretaris vormde ik een gouden duo, als secretaris van een landelijke werkgroep ging ik met een groep enthousiaste mensen uit het land aan het werk om meer vorm te geven aan de kreet ‘integriteit en het werk’. Ook binnen de paleismuren was er uitdaging genoeg te vinden. Soms knaagde er wel iets aan me dat de ideeën die ik had bij directie en omgeving geen grond vonden om te kunnen wortelen, maar dan troostte ik me met de gedachte dat in ieder geval de naaste collega’s wel waardering leken te hebben voor wat ik deed. Het werd alleen niet omgezet in financiële waardering.
Dat was wel weer jammer dan…
Vlak voor onze vakantie kwam er ineens een kans voorbij.
Binnen de rechtspraak, op fietsafstand van thuis, financieel aantrekkelijker en leuke vooruitzichten om mezelf te kunnen ontwikkelen. Ik zou gek zijn als ik dat niet deed.
Maar wat dan met mijn collega’s te doen? Mijn team? De mensen die me allemaal zo lief zijn geworden?
Ik besloot dat ik het daar niet vanaf moest laten hangen. Leuke collega’s vond je tenslotte overal. Bovendien, hield ik mezelf voor, wie zou zeggen of ze mij wel zouden missen? Niemand is tenslotte onvervangbaar.
Ook ik niet.
Ik waagde dus de sprong. Solliciteerde, ging op gesprek en werd aangenomen.
Vanaf mijn vakantieadres informeerde ik mijn team. Per mail. Omdat het anders te lang zou gaan duren voordat mijn baas naar de nieuwe ‘ik’ op zoek kon gaan.
De eerste dagen na het bewuste mailtje van mij vanuit Frankrijk bleef mijn telefoon gaan. Lieve, geschokte berichtjes wisselde zich af met gelukswensen en woorden als: ‘Ik begrijp je helemaal!’, ‘Goed gedaan!’ en ‘Groot gelijk.’
Langzaam nam het knagende gevoel weer af en kon ik me verheugen op wat er komen ging.

Afgelopen week was het zover.
Ik nam afscheid van mijn Paleis en stapte de volgende dag op de fiets om zo’n 15 minuten later de fietsenstalling onder mijn nieuwe werkplek in te fietsen.
De nieuwe attractie in de Efteling zal een makkie voor me zijn. Want ook deze week heb ik overleefd. Overweldigende hitte en een nieuwe baan blijkt een prima combinatie. Uitgeput van alle nieuwe indrukken, gezichten en informatie zakte ik ‘s-nachts in een diep coma weg. Niet bewust van de bijna 30 graden in onze slaapkamer.
Op weg naar het nieuwe.
Als rotmeid. Of nieuwe collega.
Het is mij om het even! 😉