Uniek mens

Vanmorgen werd ik wakker met hoofdpijn. Met mijn ogen gesloten bleef ik even liggen. Pfftt, zou het vanzelf wegtrekken of zou ik iets moeten slikken? Misschien nu direct en dan nog even omdraaien. Ik hoef tenslotte niet te werken vandaag, dus het kan best…
De onrust in mijn lijf maakte dat ik toch maar opstond. Oké, toegegeven, de blaffende hondjes beneden gaven me ook niet echt de rust die nodig was om nog even te blijven sluimeren, maar de onrust was sterker dan de protesterende blafserenade van beneden.
Ik sleepte me naar de badkamer en bekeek mezelf eens goed aan in de spiegel. Donkere kringen onder rooddoorlopen ogen gaven me ook niet direct het ‘jippie-gevoel’. Een klein kwartiertje (en wat make-up) later ging het wel weer. De krullen in mijn haren had ik samengebonden in een elastiek en eigenlijk zag het er best wel weer oké uit.
Beneden drentelde ik wat heen en weer. Zou ik wel of niet de kachel aandoen? Het regende buiten en ik moest eigenlijk wat aanmaakhoutjes uit het houthok halen. Toch maar even een jas aanschieten en de mand met hout vullen. Een kille kamer is tenslotte ook niet alles.
Met de woorden van mijn lief in mijn achterhoofd (‘Doe nu eens een keertje lekker rustig op je vrije maandag! Je hoeft niet persé alles schoon te maken.’), pakte ik een emmer en liet hem vol sop lopen. Ik spoot de kranen in de badkamer met een antikalk-goedje en liet het even inwerken. Ondertussen gooide ik wc-reiniger in de toiletpotten en pakte vast nieuwe wc-rollen. Een klein uurtje later waren wc’s en badkamers weer blinkend schoon.
Al die tijd negeerde ik voor het gemak maar dat ene stemmetje in mijn binnenste dat fluisterde: waar loop je voor weg? Wat wil je niet onder ogen zien?
Tijd voor koffie.
Of..?
Nee, eerst maar even boodschappen doen. Hoewel… afgelopen zaterdag hadden we eigenlijk al alles voor de komende week in huis gehaald. Maar er zou toch nog wel íets zijn wat ik kon halen? Even naar buiten. Even ademhalen.
En toen viel het kwartje.
Ik wilde helemaal niet nadenken. Vandaag niet in ieder geval.
Oudste heeft vandaag een sollicitatiegesprek en ik zou zo graag willen dat het goed gaat. Dat hij morgen mag beginnen. Ik zou de gesprekspartners willen toeroepen wat een heerlijke man mijn zoon is. Wat een harde werker ze aan hem zouden hebben. Toegewijd, loyaal, intelligent en slim. Academisch geschoold, voor wat het waard is tegenwoordig. Oké, misschien niet zo sociaal in de zin van meelevend, meevoelend maar wel sociaal in de zin van: er voor iemand zijn! Zijn onhandigheid in de sociale contacten maakt hij ruimschoots goed door andere eigenschappen.
Ik ben bang dat mensen hem gebruiken, dat ze zien dat hij kwetsbaarder is dan anderen.  Een gevoel dat ik meer bij hem heb dan bij middelste en jongste. Zij redden het wel. Is het niet met de ene baan, dan is het wel met de andere. Bovendien komen zij wel voor zichzelf op!
Oudste is een ander verhaal.
Oudste is een kind mét een verhaal.
Hij vertrouwt iedereen. Wil anderen helpen, zelfs als het ten koste van hemzelf zou gaan.
Lief, maar op het naïeve af…
Niets komt hem als vanzelf aanwaaien. Bij alles moet hij nét iets meer doen dan een ander en vanzelfsprekendheid komt niet in zijn woordenboek voor. Dat maakt hem anders. Dat maakt hem uniek. Maar dat maakt ook dat ik me net iets meer zorgen maak dan bij de andere twee.
Acceptatie. Ik ben al heel ver met hem gekomen. Maar soms, met dit soort dagen bijvoorbeeld, neemt de onzekerheid toch stiekem even de overhand.
Mijn oudste met zijn extra rugzak.
Een prachtige jongeman. Ik hoop maar dat anderen dit ook zien!

Advertentie