Dakloos-Like?

Afgelopen weekend zag ik een foto van een zwerver op Facebook voorbijkomen.
Duizenden mensen hadden de foto ge-Liked. Geen wonder, want onder de zwerverskleding zat niemand minder dan Richard Gere. Hij liet zien dat hij als zwerver – net als de meeste zwervers – geen enkele kans maakt in de straten van New York.
De vele Likes verbaasde me.
Waren de mensen de foto nu aan het ‘Liken’ omdat het Richard Gere was? Omdat ze zwervers een hart onder de riem willen steken? Of..?
Het maakte in ieder geval dat ik weer moest denken aan die keer dat we met ons gezin een weekend in Parijs waren.
Jaren geleden.
Niet bij Euro-Disney, niet onder de Eiffeltoren, niet winkelend op de Champs Elysees. Nee, in dat weekend gingen we met hen de wijken in. Het echte Parijse leven opsnuiven. Daar hoorden de gewone buurtsupers bij, de straatmarkten, schoolkinderen, kleine parken en natuurlijk ook de zwervers.
Het duurde even voordat de kinderen niet meer schrokken bij het zien van de karren vol met de gehele huisraad van één persoon. Als je al van huisraad kon spreken natuurlijk.
Het was ook de eerste kennismaking van ze met het delen van hetgeen ze zelf hadden.
Na een bezoek aan de supermarkt voor een stokbrood, wat kaas, worst, drinken en een familiepak ijsjes liepen we naar buiten. Oudste deelde de ijsjes uit en keek toen naar het 6e exemplaar in het pak. We waren met z’n vijven. Hoe ging hij dat nu doen?
Middelste grapte: ‘Misschien wil die zwerver buiten dat ijsje wel!’ Jongste was direct voor. Oudste twijfelde. Niet omdat hij het ijsje niet wilde geven, maar omdat hij dacht dat de zwerver het misschien wel gek zou vinden. Wie geeft er nu een ijsje aan een dakloze?
Middelste vond het juist een geweldig plan, maar twijfelde nog even over de taal.
Hoe moest hij nou zeggen dat het ijsje voor die man was?
Jongste vond dat geen probleem. Als je iets gaf aan iemand had je volgens haar geen woorden nodig. Het sprak toch voor zich!
Middelste twijfelde nog. Keek ons toen vragend aan. ‘Hoe zeg ik nou dat hij dat ijsje mag hebben?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Gewoon, je zegt “S’il vous plaît”. Dat is genoeg,’
Middelste en jongste oefende een paar keer en renden toen met het ijsje naar buiten.
Razendsnel staken ze de straat over en gaven het ijsje aan de man.
Verbouwereerd pakte hij het aan. Met grote ogen keek hij de twee na, die weer terug naar ons renden.
Zijn ogen gleden van het ijsje naar jongste en middelste. Toen trok hij het papiertje eraf en werkte het ijsje in vier happen naar binnen. Het stokje en papiertje belande in de goot.
‘Tsss, echt opgevoed is hij niet zeg,’ mopperde jongste, maar met een tevreden gevoel likte ze aan haar eigen ijs.
Zouden alle ‘Likers’ nu zelf ook weleens iets aan een zwerver gegeven hebben?
De vraag houdt me de hele dag al bezig…

                                                                                                          *KLIK*