Hoeveel tijd zou ik in totaal hebben gerend naast de kinderfietsen van de kinderen toen ze leerden fietsen zonder de veilige zijwieltjes? Ik schat bij de oudste menig uurtje. Hij was onzeker en gaf vaak bij voorbaat al aan dat iets hem niet ging lukken, dus dat het ook niet zoveel zin had om het te proberen. Groot was zijn geluk toen hij na menig uurtje oefenen plotseling toch zonder de hulpwieltjes zijn rondjes om het huis kon maken. Hoewel hij het stiekem ook wel weer fijn vond als die wieltjes toch nog even op zijn fietsje bleven zitten. Puur voor het geval dát.
De jongste fietste weg op een klein fietsje (zonder zijwieltjes!) dat op een vakantieadres in de schuur stond zonder dat ze maar een beetje geoefend had. Volgens mij was ze tweeënhalf jaar oud en voor de duvel niet bang.
Middelste was de doorsnee van de drie. Hij fietste wat rond op zijn driewieler, reed daarna jaren rond op een minibakfiets en beweerde bij hoog en laag dat hij écht niet met die stomme zijwieltjes ging fietsen. Zolang hij niet ‘echt’ kon fietsen gebruikte hij de bakfiets wel.
Ik stond op de stoep te kijken hoe ex naast middelste rende als het al schemerde en zijn vriendjes allemaal al lang binnen waren. Soms wisselde ik met ex, zodat hij even kon uitpuffen.
Na een paar avonden reed middelste weg zonder hulp. Mij in vertwijfeling achterlatend, want de ook de stoep was voor mietjes, dus meneer wilde direct op de échte straat fietsen.
Ik moest hier weer aan denken toen middelste mij afgelopen week belde.
‘Ha moeders. Ik ben zonder medicatie en het gaat goed. Alleen nog penicilline om me door de winter heen te loodsen, maar alle andere medicijnen hoef ik niet meer te slikken!’
Ongeloof golfde door mijn lijf. Zonder medicijnen?
‘En alles is goed voor de rest?’ hoorde ik mezelf vragen.
‘Yep, alles is goed. Bloedwaarden zoals ze moeten zijn en ook mijn huid ziet er goed uit.’
‘Geen afstotingsverschijnselen meer dus?’ Ik kon het niet laten.
‘Nee… anders had ik nu nog niet zonder de medicijnen gezeten, denk ik.’ Ik hoorde de lach in de stem van middelste.
‘En je voelt je goed?’ Een moeder blijft een moeder…
‘Ja, ik voel me prima!’ Middelste gniffelde. ‘Dr. Bär zegt dat ik het uitzonderlijk goed doe. Ze is blij verrast dat ik alweer werk en sport. Dus…’
De stilte die eventjes tussen ons bleef hangen was genoeg om diep adem te halen.
Ik ben blij. Héél blij!
Nou ja, zelfs dát is een understatement, ik ben opgetogen. Ontzettend blij. Intens gelukkig! Tegelijkertijd moet ik me bedwingen om hem niet op het hart te drukken: doe alsjeblieft voorzichtig jongen! De wereld is zo hard.
Ik denk dat hij dat ondertussen ook wel weet.
En dus doe ik alleen maar een schietgebedje en probeer vooruit te kijken.
Zucht.
Stapje voor stapje, en ik snap jou helemaal, maar nog een keertje is los laten van groot belang 😉 YIPPIE! ❤
X
LikeLike
Hij moet weer zelf gaan fietsen he..?? 🤔
LikeGeliked door 1 persoon
Jij kunt het 😉
LikeLike
En dan rijdt hij weer zonder zijn zijwieltjes op de straat. Loslaten blijft moeilijk hoe oud ze ook zijn, dus je slikt je bezorgdheid in en denkt vertrouwen, vertrouwen. Maar dat is soms best lastig. Maar wat heerlijk dat het zo goed met hem gaat!!!
LikeLike
Het is geweldig dat het zo goed gaat! Meer dan geweldig zelfs… 🙂
LikeLike
Heerlijk! En hoe is het met jou?
LikeLike
Ik zou willen zeggen: goed! Maar dan zou ik liegen… Ik red het. En dat is het op dit moment eigenlijk… 😐
LikeLike
O jee, dat is fietsen zonder zijwieltjes 2.0… lijkt me na alle onzekerheid best moeilijk om nu weer een beetje los te laten!
LikeLike
Fietsen zonder zijwieltjes 2.0
Dat is het inderdaad!! 😳
LikeLike
Hij leert weer zelfstandig te fietsen en jij mag nu even stoppen om achter hem (en alle anderen) aan te rennen. 😘
LikeLike
Ja! En dat is zo lastig… 🤔
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, hij moet weer zelf gaan fietsen, en dan ook nog eens op straat ….. Fijn dat het zo goed gaat!
LikeLike
Het is heerlijk dat het zo goed gaat!
LikeGeliked door 1 persoon
Komt goed, loslaten is zo moeilijk he 😉
LikeLike
Ik blijf het een ingewikkeld proces vinden inderdaad… 😐
LikeLike
Zo herkenbaar dat gevoel van jou. Het is goed. Het mag. Het zal veranderen.
Groetjes,
Dorothé
LikeLike
Ik word hier stil van, maar ben ontzettend blij voor jullie. Héél mooi verwoord Gwennie.
LikeLike
Dank je wel, lieve Willem!
LikeLike
Ooit zei een wijze dame tegen mij: ‘stop maar met ‘proberen’ (vooruit te kijken en zo) want ‘proberen’ bestaat helemaal niet: je doet het niet…óf je doet het!’ en dus zeg ik gewoon, geniet van het nu lieve Gwennie, het weer samen naast elkaar fietsen…en de rest volgt xxx
LikeLike
Hmmm… heel wijze vrouw!
LikeLike
En misschien, heel langzaam, hoop ik dan maar dat jij je ook weer snel de oude zult voelen.
Of dat ooit weer helemaal gaat gebeuren……..!
Je/jullie hebben veel meegemaakt.
Knuf vanuit Den Haag
LikeLike
Ik denk inderdaad dat je voorgoed verandert… En dat is helemaal niet erg! 😉
LikeLike
Jullie hebben zoveel meegemaakt…dat is je niet in je koude kleren gaan zitten. Daar ben en blijf je moeder voor!
Prachtige foto heb je bij je tekst gevonden.
Lieve groet en wat fijn dat het zo goed gaat.
LikeLike
Ja, het is best een heftig jaar geweest inderdaad…
LikeLike
Ik moest eens even bijlezen… Maar wat geweldig om dan dit te zien!! Oh, wat fijn fijn fijn!! Op naar een nieuw jaar met een nieuw leven en nieuwe plannen. Knuffels voor jullie!!!
LikeLike
Goed he?? 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie herinnering en fijn dat het beter gaat.
LikeLike
🙂
LikeLike