Bij de garderobe sta ik achter haar, de transplantatie hematoloog van middelste. Met mijn ogen volg ik haar kordate bewegingen. Met een zwaai zwiept ze haar jas op de balie en plant haar koffer naast zich op de grond. Aan de ogen van het meisje achter de balie zie ik hoe ze verwonderd naar haar … Lees verder Wonderkind
Hoeveel tijd zou ik in totaal hebben gerend naast de kinderfietsen van de kinderen toen ze leerden fietsen zonder de veilige zijwieltjes? Ik schat bij de oudste menig uurtje. Hij was onzeker en gaf vaak bij voorbaat al aan dat iets hem niet ging lukken, dus dat het ook niet zoveel zin had om het … Lees verder Zonder zijwieltjes
Tijdens het avondeten zit ik hem voor de zoveelste keer op te nemen. Ik kan er bijna geen genoeg van krijgen om naar hem te kijken. Het is pas een jaar geleden dat ik ook zo naar hem zat te kijken. Toen voornamelijk aan de rand van zijn ziekenhuisbed, met een lijf en hoofd vol … Lees verder Opstaan en doorgaan
Ik doe mijn best. Maar soms lukt het gewoon nog niet allemaal. Genieten van het leven, bedoel ik. Er zit zo’n kluwen in me, waar ik maar niet vanaf kom. Een kluwen van twijfel, angst en onzekerheid. Soms denk ik: loop er dan toch gewoon omheen, mens! Fluitje van een cent. Tegelijkertijd realiseer ik me … Lees verder Kluwen
Heel voorzichtig begint het leven weer zijn normale ritme te krijgen. Naast het werk, zorgen en verzorgen komt er steeds meer ruimte voor leuke dingen. Kleine dingen. Gewoon weer een naar de bibliotheek fietsen om nieuwe boeken uit te zoeken of een ijsje eten in de stad na het avondeten. Lekker weer eens uren op … Lees verder Uitermate
Op dinsdagavond merk ik dat ik onrustig word. De volgende dag moet middelste weer naar het ziekenhuis voor zijn eerste controle nadat hij uit het ziekenhuis is gekomen. Wat zullen de bloeduitslagen zijn? Hoe tevreden zullen de artsen zijn? Zal hij toch weer een zak bloedplaatjes of gewoon bloed nodig hebben of zullen de waarden voldoende … Lees verder Zeventig
Koningsdag brak aan en Koningsdag ging weer voorbij. Zonder ziekenhuisopname van middelste, zonder vooruitzicht op de transplantatiedag die op 2 mei gepland stond. Stond ja, want ondertussen is de hele handel verplaatst naar een week later. De oorzaak is een doodeenvoudige verkoudheid van middelste. Een beetje sniffen, een beetje rauwe keel. Maar genoeg om alles een volle … Lees verder Transplantatiedag 2.0
Afgelopen woensdag kwam het gevreesde telefoontje. 'Mam, de dokter heeft mij vanmiddag gebeld. Het gaat niet goed. Dat zeggen ze nu ook allemaal in het team. De medicatie slaat niet aan, doet in ieder geval niet wat het had moeten doen. Maandag moet ik naar het ziekenhuis komen...' Ik ben even stil. Laat de woorden … Lees verder Niemandsland
Met de hoorn tegen mijn oor geklemd luister ik naar middelste. Zinnen als '... ik krijg nu twee zakken bloed...', 'Hb is 4.1' en '... niet zo goed,' galmen door mijn hoofd. Zijn woorden 'Ik voel me nu echt heel slecht, mam...' bombarderen mijn hart en laten alles gehavend achter. Eventjes sluit ik mijn ogen … Lees verder Onderbuikgevoel
Met een half jaar ziek zijn op de teller stappen we de spreekkamer van de hematoloog binnen, benieuwd naar wat zijn gedachten zijn na ook nog eens drie volle maanden medicatie. De rust die hij uitstraalt vult de kamer. Ik neem hem op terwijl hij met middelste het gesprek voert. 'Hoe gaat het met je?', 'Hoe voel … Lees verder Patience (geduld)
Gwennie Benjamins 