Heel voorzichtig begint het leven weer zijn normale ritme te krijgen. Naast het werk, zorgen en verzorgen komt er steeds meer ruimte voor leuke dingen. Kleine dingen. Gewoon weer een naar de bibliotheek fietsen om nieuwe boeken uit te zoeken of een ijsje eten in de stad na het avondeten. Lekker weer eens uren op een terras borrelen met vrienden totdat de kerkklok ver na Assepoester-tijd slaat.
Nog steeds zijn er momenten dat ik mezelf in de arm moet knijpen en nog steeds vraag ik me af of de nachtmerrie nu écht wel voorbij is of dat we ons in het oog van de storm begeven. Rustig, kalm vaarwater, dat straks weer verandert in een kolkende zee.
Gek, hoe vertrouwen zo uit het lood geslagen kan zijn.
Wanneer middelste belt schiet mijn interne scan als in een reflex aan en probeert in die honderdste van een seconde te horen, voelen, ruiken hoe het met hem gaat. Hoe klinkt zijn stem? Is hij bezorgd? Terneergeslagen? Blij? Opgelucht? Moe?
Wat zijn de achtergrondgeluiden? Hoor ik vogels, wind, verkeer of zijn het de bedompte stemmen van een ziekenhuis?
Het zal allemaal wel weer een keer op z’n plaats vallen, maar na een aardbeving is het zwaar om puin te ruimen. Alles is van zijn plek gevallen, omgedonderd, vernield en heropbouwen gaat nu eenmaal langzaam. Stap voor stap.
Ik doe dus rustig aan.
Voorzichtig plannen we onze vakantie. Ik ben weer aan het nadenken of ik misschien toch een studie wil doen in het najaar. Ik overdenk zelfs mijn werk.
En zijn werk. Zijn plannen. Wat gaat hij doen met alle gedachten die in het ziekenhuis voorbij zijn gekomen? Weigert hij om hier weer aan terug te denken of heeft de ziekenhuistijd hem écht iets nieuws gegeven?
Langzaam veranderen de grote zorgen om leven en dood in de wat kleinere over studie, werk en woonruimte. Oudste en jongste worden weer onderdeel van deze zorgen. En dat is – hoe raar het ook klinkt – bijna een verademing. Jongste is afgelopen weekend verhuisd naar haar grote liefde om te gaan samenwonen, oudste verhuist komend weekend naar een grotere kamer.
Het gewone leven.
En toch, als ik hoor dat de transplantatie hematoloog tegen jongste heeft gezegd dat het nieuwe beenmerg dat hij van oudste heeft gekregen 100% aangeslagen is, zijn Hb een waarde heeft bereikt waar hij in het afgelopen jaar alleen maar over kon dromen, de hoogte van de bloedplaatjes bijna tegen de ondergrens aan schuurt en zij “uitermate, uitermate, ik herhaal middelste: uitermate tevreden” is, realiseer ik me hoe ongewoon ‘gewoon leven’ is.
En dan moet ik toch weer huilen.
Uitermate ongewoon.
Lijkt mij een uitermate gewone reactie lieve schat 😘
LikeLike
Pftttt… 🙄😘
LikeLike
Opnieuw vaste grond vinden en stabiliseren, is een hels karwei. Niet zo uitermate ongewoon dus, dat je emoties alle kanten op vliegen. Ook dat hoort erbij en heb je nodig. Wat heerlijk dat het zo goed gaat met middelste en dus ook met jullie. X
LikeLike
Dat houdt iedereen op de been nu! De opkomende gezondheid van middelste… ❤️👍🏻
LikeGeliked door 1 persoon
Gewoon is bijzonder en groots! Geniet van gewoon!
LikeLike
Precies dat! 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Fantastisch dat het zo gaat. Neem de tijd voor jezelf om weer ‘op plooi’ te komen.
Sommige dingen blijven. Zo kan ik >10 jaar na een auto-ongeluk
Groetjes,
Dorothé
LikeLike
Ging te snel…. nog ineenkrimpen onder geluid van sirenes en brekend glas
LikeLike
Dat snap ik! Misschien zal het wel altijd een blauwe plek blijven. Een onzichtbare, die toch af en toe pijn blijft doen… 🤔 Hmmmm…
LikeGeliked door 1 persoon
Wat heerlijk dat het zo goed gaat met je zoon. En heerlijk dat je nu ook weer ruimte (ook in je hoofd) krijgt voor de gewone dagelijkse dingen. Van de zomer lekker genieten van de vakantie en in elk geval goed uitrusten! Het kost tijd om alles een plekje te geven.
Aan wat voor studie denk je?
LikeLike
De medische hoek blijft kriebelen! Hoewel de schrijf- en fotografeerhoek dat ook doet… Een combi zou mooi zijn!! 😉
LikeLike
Mooi, uitermate mooi !
Laat de opgebouwde spanning in stukjes los en laad je op met stukjes genieten.
❤️💋🍀😘
LikeLike
Ja, ik kom erachter dat als ik de tranen laat gaan er ruimte vrijkomt voor de rust! #leerzametijd
LikeLike
…en dat geloof ik best, dat je dan moet huilen. Wat een turbulente tijd. Een tijd die weinig tijd overliet aan het gewone leven. Ik hoop dat je een hele fijne zomer krijgt.
LikeLike
Met veel rust in het hoofd en lijf!! 😊
LikeLike
Met tranen in mijn ogen lees ik, zo fijn dat er uit ongerust, rust voortkomt…
*dikke knuffel geeft*
LikeLike
Dat gaat lukken! Rust…
LikeGeliked door 1 persoon
Het is ook niet niks wat er de laatste maanden gebeurt is. Dat heeft tijd nodig om weer `uitermate` gerust te kunnen zijn. Voor nu mag je er ook van genieten, en de twee mannen zijn elkaar verbonden voor en door het leven. Onbetaalbaar.
LikeLike
Dat is ook een mooi woord inderdaad! Onbetaalbaar… ❤️
LikeLike
Heel normaal na zo’n orkaan of aardbeving, het kan een hele tijd kosten om alles weer normaal op te bouwen, gelukkig zie ik hier de eerste tekenen al van weer normaal samen verder leven. Gefeliciteerd voor de andere twee met verhuizen, ook al heeft ook dat een impact natuurlijk 😉 Het komt goed Gwen! ❤
X
LikeLike
Natuurlijk komt het wel goed! Denk ik… 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Niet denken, WETEN 😉 you know better ❤ 😉
LikeLike
😊 O ja! Ik weet het!!
LikeGeliked door 1 persoon
Pas toen ik een maand of 3 zag dat het met de zoon echt beter ging, kwam bij mij de reactie pas. Iedereen om hem heen let nu nog op of het echt goed gaat/blijft gaan. Dan kunnen ze pas ‘achterover leunen’ en bijkomen en het kan zo maar zijn dat bij jou dan ook de rest los komt. Maar dat is uitermate logisch liefje. Er zijn open armen die dan op je wachten. xx
LikeLike
Het zal vallen en opstaan blijven voorlopig…
LikeLike
Dat iljkt me heel, heel logisch. Ik hoop dat het leven nog heel lang uitermate gewoon mag zijn.
LikeLike
Oeh, daar teken ik voor!! Uitermate gewoon…
LikeLike
Blijven drijven en hopen op kalmere wateren. Soms is dat het enige dat je kunt doen. Heb ik van horen zeggen…
LikeLike
Geen ervaring mee? 😉
LikeLike
Dat is zeer goed nieuws.
Dat alles zo mag blijven en nog mag verbeteren! 👍❤️
Wij hebben iets dergelijks meegemaakt verleden jaar met mijn schoonbroer maar hij is helaas overleden, wij zijn er nog niet over, op 4 maanden tijd was hij er plots niet meer 😔
LikeLike
O Lies, wat verschrikkelijk… Wat zal jij de afgelopen maanden mijn stukjes met gemengde gevoelens hebben gelezen..! En wat lief dat je mij niet belast hebt met jouw verdriet en zorg. Ik zou nog meer dan doodsangst hebben gehad, denk ik… 😢 Dikke knuffel van mij!
LikeLike
Ja dat wou ik bewust niet doen! Je had en hebt het al moeilijk genoeg.
Merci voor de knuffel en een dikke knuffel terug voor jullie 😀
LikeLike
Je bent een lieverd!
LikeLike
Wat geweldig toch dat het zo goed is afgelopen. Er zal bij jullie allemaal iets in je hoofd veranderd zijn voor wat betreft de kijk op het leven. Het is niet meer zo vanzelfsprekend allemaal. Ik hoop dat je vertrouwen en rust weer een beetje terug komt. X
LikeLike
We zijn ook ontzettend blij! Maar dat het niet allemaal meer ‘vanzelfsprekend’ is (voor mij dan in ieder geval), moge duidelijk zijn! En vertrouwen? Sommige dingen hebben tijd nodig… Komt goed!
LikeLike
Zo mooi…
LikeGeliked door 1 persoon
En zo blij..! 🙂
LikeLike
Op naar een gewoon leven dan maar.
LikeLike
Graag!
LikeLike