Bij de garderobe sta ik achter haar, de transplantatie hematoloog van middelste. Met mijn ogen volg ik haar kordate bewegingen. Met een zwaai zwiept ze haar jas op de balie en plant haar koffer naast zich op de grond. Aan de ogen van het meisje achter de balie zie ik hoe ze verwonderd naar haar … Lees verder Wonderkind
Of ik twee van mijn columns wilde voorlezen tijdens de patiënten contactdag. En misschien ook een nieuwe column wilde schrijven om bij het programmaboekje te voegen. Ik hoefde daar geen seconde over na te denken. Natuurlijk wilde ik dat doen! Ik schreef mijn column, overlegde met de redactie van de patiëntenvereniging, paste wat aan en … Lees verder Samen vooruit
Op dinsdagavond merk ik dat ik onrustig word. De volgende dag moet middelste weer naar het ziekenhuis voor zijn eerste controle nadat hij uit het ziekenhuis is gekomen. Wat zullen de bloeduitslagen zijn? Hoe tevreden zullen de artsen zijn? Zal hij toch weer een zak bloedplaatjes of gewoon bloed nodig hebben of zullen de waarden voldoende … Lees verder Zeventig
Met zijn vierentwintig jaar is middelste natuurlijk een volwassen man. Een jongeman, maar toch... Het woord volwassen valt niet meer te ontkennen. Hij mag stemmen, heeft zijn rijbewijs en kan een huis kopen als hij dat zou willen. Eigenlijk niets meer over te zeggen als moeder dus. En toch bevond ik me een week geleden ineens … Lees verder Tijgermama
'Oh, die is sowieso altijd eerst ziek!' Spottend kijk ik naar mijn collega die zojuist gevraagd heeft wat de vakantie allemaal voor ons in petto heeft. 'Hij heeft dat met de zomervakantie én met de kerst.' Hij is mijn lief en ervaring leert dat hij iemand is die zich voor de volle 200% geeft aan zijn … Lees verder Iets met boontjes en loontjes…
Gwennie Benjamins 